† Господе Исусе Христе, Сине Божији, помилуј ме мене грешниот †
Овој човек секогаш доаѓаше во храмот во шорцеви, апостолки и маица без ракави...
Овој човек секогаш доаѓаше во храмот во шорцеви, апостолки и маица без ракави
Често се случува луѓето кои долго време одат во Црква да почнат да мислат дека тоа е нивна работа и дека имаат право да им даваат коментари на другите. Во нашата Црква иконата на Пресвета Богородица Исцелителка, настојателот секогаш повторуваше: Никој нема право да дава коментари: ниту свештеникот, ниту црковниот помошник, ниту парохијанецот кој се моли тука 10 или 20 години. Само игуменот може да го стори тоа. Патем, нашиот игумен секогаш го прави ова со голема љубов и мудрост, така што забелешката повеќе личи на добар татковски совет.
Еден ден видов човек како стои во шорцеви, апостолки и маица без ракави - со тетовирани раце и избричена глава. Си помислив: Нека се моли. Можеби случајно дошол, а утре ќе се врати во друга облека. Следниот ден, наутро и навечер, тој дојде во истата состојба.
И така натаму во наредните денови. Гледајќи го на клупата по Литургијата, решив да седнам до него и да го прашам зошто се моли во оваа облека. Како одговор на моето прашање, човекот, кој беше многу бодлив во говорот, постави прашање: Кажете ми, свештенику, зошто Господ дозволи моето дете да страда? За време на разговорот се покажа дека Сергеј и неговата сопруга Анастасија дошле да се релаксираат на море, а нивното бебе Данаил се разболело многу, завршило на интензивна нега и паднало во кома. Човекот продолжи: Она во што бев облечен кога влегов во амбулантното возило со моето дете, тоа е облеката во која дојдов тука. Немам друга облека.
И покрај сето ова и, можеби, мала навреда кон Господа, Сергеј доаѓал да се моли во Црквата секое утро и вечер. Долго време сме во контакт со ова семејство. Свештеништвото и социјалниот оддел на нашата епархија дури најдоа начин да го пренесат Данаил во Санкт Петербург со авион од Министерството за вонредни ситуации, каде што тој продолжи со лекувањето.
Некое време подоцна, кога отидов таму да студирам на академијата, преноќив токму кај овој пар. Данка веќе се опорави и трчаше. Една недела, Серјожа ме покани на Литургија во Црквата. Се согласив. Тој облече бела кошула, одело и вратоврска. Настија исто така се облече - облече прекрасен фустан. Прашав: Серјожа, дали има некаков празник денес? Тој одговори: Да, секако. Велам: Кој? Можеби некаков семеен? Недела е но, толку си елегантно облечен. Отец, тој самиот нè научи дека секогаш кога доаѓаме кај Бога како да е празник. Откако Данаил беше излекуван, повеќе не можеме да одиме во Црква на друг начин.
Отец Вјачеслав Клименко
† Господе Исусе Христе, Сине Божији, помилуј ме мене грешниот †
Овој човек секогаш доаѓаше во храмот во шорцеви, апостолки и маица без ракави
Често се случува луѓето кои долго време одат во Црква да почнат да мислат дека тоа е нивна работа и дека имаат право да им даваат коментари на другите. Во нашата Црква иконата на Пресвета Богородица Исцелителка, настојателот секогаш повторуваше: Никој нема право да дава коментари: ниту свештеникот, ниту црковниот помошник, ниту парохијанецот кој се моли тука 10 или 20 години. Само игуменот може да го стори тоа. Патем, нашиот игумен секогаш го прави ова со голема љубов и мудрост, така што забелешката повеќе личи на добар татковски совет.
Еден ден видов човек како стои во шорцеви, апостолки и маица без ракави - со тетовирани раце и избричена глава. Си помислив: Нека се моли. Можеби случајно дошол, а утре ќе се врати во друга облека. Следниот ден, наутро и навечер, тој дојде во истата состојба.
И така натаму во наредните денови. Гледајќи го на клупата по Литургијата, решив да седнам до него и да го прашам зошто се моли во оваа облека. Како одговор на моето прашање, човекот, кој беше многу бодлив во говорот, постави прашање: Кажете ми, свештенику, зошто Господ дозволи моето дете да страда? За време на разговорот се покажа дека Сергеј и неговата сопруга Анастасија дошле да се релаксираат на море, а нивното бебе Данаил се разболело многу, завршило на интензивна нега и паднало во кома. Човекот продолжи: Она во што бев облечен кога влегов во амбулантното возило со моето дете, тоа е облеката во која дојдов тука. Немам друга облека.
И покрај сето ова и, можеби, мала навреда кон Господа, Сергеј доаѓал да се моли во Црквата секое утро и вечер. Долго време сме во контакт со ова семејство. Свештеништвото и социјалниот оддел на нашата епархија дури најдоа начин да го пренесат Данаил во Санкт Петербург со авион од Министерството за вонредни ситуации, каде што тој продолжи со лекувањето.
Некое време подоцна, кога отидов таму да студирам на академијата, преноќив токму кај овој пар. Данка веќе се опорави и трчаше. Една недела, Серјожа ме покани на Литургија во Црквата. Се согласив. Тој облече бела кошула, одело и вратоврска. Настија исто така се облече - облече прекрасен фустан. Прашав: Серјожа, дали има некаков празник денес? Тој одговори: Да, секако. Велам: Кој? Можеби некаков семеен? Недела е но, толку си елегантно облечен. Отец, тој самиот нè научи дека секогаш кога доаѓаме кај Бога како да е празник. Откако Данаил беше излекуван, повеќе не можеме да одиме во Црква на друг начин.
Отец Вјачеслав Клименко
Овој човек секогаш доаѓаше во храмот во шорцеви, апостолки и маица без ракави
Често се случува луѓето кои долго време одат во Црква да почнат да мислат дека тоа е нивна работа и дека имаат право да им даваат коментари на другите. Во нашата Црква иконата на Пресвета Богородица Исцелителка, настојателот секогаш повторуваше: Никој нема право да дава коментари: ниту свештеникот, ниту црковниот помошник, ниту парохијанецот кој се моли тука 10 или 20 години. Само игуменот може да го стори тоа. Патем, нашиот игумен секогаш го прави ова со голема љубов и мудрост, така што забелешката повеќе личи на добар татковски совет.
Еден ден видов човек како стои во шорцеви, апостолки и маица без ракави - со тетовирани раце и избричена глава. Си помислив: Нека се моли. Можеби случајно дошол, а утре ќе се врати во друга облека. Следниот ден, наутро и навечер, тој дојде во истата состојба.
И така натаму во наредните денови. Гледајќи го на клупата по Литургијата, решив да седнам до него и да го прашам зошто се моли во оваа облека. Како одговор на моето прашање, човекот, кој беше многу бодлив во говорот, постави прашање: Кажете ми, свештенику, зошто Господ дозволи моето дете да страда? За време на разговорот се покажа дека Сергеј и неговата сопруга Анастасија дошле да се релаксираат на море, а нивното бебе Данаил се разболело многу, завршило на интензивна нега и паднало во кома. Човекот продолжи: Она во што бев облечен кога влегов во амбулантното возило со моето дете, тоа е облеката во која дојдов тука. Немам друга облека.
И покрај сето ова и, можеби, мала навреда кон Господа, Сергеј доаѓал да се моли во Црквата секое утро и вечер. Долго време сме во контакт со ова семејство. Свештеништвото и социјалниот оддел на нашата епархија дури најдоа начин да го пренесат Данаил во Санкт Петербург со авион од Министерството за вонредни ситуации, каде што тој продолжи со лекувањето.
Некое време подоцна, кога отидов таму да студирам на академијата, преноќив токму кај овој пар. Данка веќе се опорави и трчаше. Една недела, Серјожа ме покани на Литургија во Црквата. Се согласив. Тој облече бела кошула, одело и вратоврска. Настија исто така се облече - облече прекрасен фустан. Прашав: Серјожа, дали има некаков празник денес? Тој одговори: Да, секако. Велам: Кој? Можеби некаков семеен? Недела е но, толку си елегантно облечен. Отец, тој самиот нè научи дека секогаш кога доаѓаме кај Бога како да е празник. Откако Данаил беше излекуван, повеќе не можеме да одиме во Црква на друг начин.
Отец Вјачеслав Клименко
Comments
Post a Comment
Напиши коментар