12 степени на грев
Степените на гревот во бројот 12, според Свети Никодим, се следни:
Прв степен: Кога некој ќе направи добро дело со зла цел заради пари, слава, чест. Односно кога доброто се меша со злото.
Вториот степен е: Полузавршена изведба на доброто дело.
Третиот степен е: искушението, измамата, односно искушението што му доаѓа на човекот од ѓаволот, од светот и од телото и го искушува човекот со пет сетила, кои според светите отци се нарекуваат „чувство на душата“. .
Четвртиот степен е: единството, односно соединувањето на умот со искушението.
Петтиот степен на гревот е: борбата на умот, односно душата со искушението. Тука ќе се зачне гревот. Од тука, пак, тој почнува да го фаќа човекот и го нанесува Божјиот гнев врз него.
Шестиот степен е: согласност на умот на гревот, односно насладување на умот од злата желба и искушение. Од овој момент гревот се раѓа во умот и срцето на човекот и го прави достоен за казна, како што вели светиот Апостол Јаков: „Ете, создадената желба е грев, а гревот што стана смрт“. (Јаков 1:15).
Седмиот степен на гревот е: тој грев во комбинација со умот и имагинацијата. Затоа, откако човекот се согласил да направи грев, тој е принуден од подбуцнувањето на ѓаволот да го втисне тој грев во своите мисли, како да го направил со работа. Преку имагинацијата на умот или гревот расте и се пресадува во срцето на човекот.
Осмиот степен на гревот е: одлуката на човечката волја да направи грев со дело.
Деветтиот степен е: навиката за грев, т.е. повеќекратно правење гревови.
Десеттиот степен е: страст, познавање на злото, односно непрекинато правење гревови со и без човечка волја.
Единаесетиот степен е: очајот, кога човекот преку покајанието, со Божјата благодат и милост, ја губи надежта за прошка.
Последниот степен на грев е: самоубиството, односно убиството на очаен човек со свои раце поради неговите гревови, по своја слободна волја.
Ова е најлошиот степен на грев, од кој Бог нè штити сите нас, затоа што на оној што ќе изврши самоубиство не му се простува засекогаш и Црквата не ни дозволува да се молиме за него.
Светите отци нè учат да се бориме против гревот, уште додека е мал, во моментот на неговото раѓање, а не кога ќе порасне и ќе се вкорени како страст во нашето срце. Ајде да го убиеме, кога е мравка, а не лав, оти тогаш не убива „мравојадецот“.
Исто така, псалмистот Давид, под вдахновение на Светиот Дух, рекол: „Блажен е оној што ги чува и ги закопува своите деца на карпа“ (Пс. 136,9). Односно, блажен е оној што ги здроби своите гревови со камен - Христос - додека се уште мали, како мравки затоа што ако пораснат ќе бидат заробени во вавилонот на страста и ќе не убијат.
Од книгата: Духовни причини со Романскиот исихаст Старец Клеопа Илие
Source: https://poukinasvetitestarci.blogspot.com/2024/07/12.html
