Божествена Литургија со монашење во манастирот „Пресвета Богородица Елеуса“ во Велјуса.

       Во деновиве во кои, согласно светите Канони, се причестуваме секој ден, сакам да ве потсетам на една димензија од оваа Света Тајна која како да е малку подзаборавена. Сите знаеме дека се причестуваме со Христос; притоа, нашата намера треба да биде – да Му се дадеме Нему, а не да бараме и очекуваме нешто од Него; ќе видите понатаму зошто е важен овој став.
         Она што многумина, со начинот на живот, го подзабораваат е дека во Христос сите ние – христијаните, се причестуваме и меѓу себе; така, секој еден од нас живее преку сите и сите живеат преку секого; и животот на сите станува содржина на животот на нашето срце. Но, иако меѓусебното причестување ни Го овозможува Христос, во Него, начинот на кој тоа причестување е уредено е по обратен редослед – ние прво треба да се причестиме меѓу себе, со начинот на нашиот живот, за да можеме да се причестиме и со Христос.
         Причестувањето меѓу себе значи дека кон нашите ближни треба да негуваме љубовен однос, а тоа е услов - да се причестиме и со Христос. Од каде произлегува овој заклучок? Од целото Свето Предание – усно и запишано. Доволно е да се потсетиме само на фактот дека прво треба да се собереме како Црква – љубејќи се еден со друг и едномислено исповедајќи Го Бог, за да може Христос, преку нас, да принесува и да Се принесува, т.е. да Ги свештенодејствува Своите Тело и Крв, а камоли и на реченото на други места од Неговото учење каде што, на пример, вели: „доколку сте го направиле тоа на еден од овие Мои најмали браќа, Мене сте Ми го направиле“ (Матеј 25, 40), или „па отиди и најнапред помири се со брата си, а потоа дојди и принеси го дарот, [т.е. себеси] пред жртвеникот“ (Матеј 5, 24), или „ако некој рече: ’Го сакам Бог‘, а го мрази својот брат, лажец е: оти, кој не го сака својот брат, кого го видел, како може да Го сака Бог, Кого не Го видел?“ (1 Јов. 4, 20) и слично.
         Наједноставно е да го запаметиме вака: прво се причестуваме со нашиот ближен – а пред сé, со својот Епископ, па потоа со Христос, и ако не се причестиме со својот ближен, ниту со Христос ќе се причестиме. Затоа е важно да го љубиме својот ближен и да му се даваме, не очекувајќи или барајќи нешто за возврат од него; и да си ја сочуваме својата љубов и слобода кон сите. Значи, под итно да ја отфрлиме од себе големата демонска прелест – „јас да си се причестам со Христос, а за другите не ми е грижа“; и со мисла, и со чувство, и со збор, и на дело, ако сакаме вистински да се причестиме со Христос и благодатта на Неговата Смрт и Воскресение да продејствуваат од нашето срце.
       Си мислам сега, ќе ги освести ли напишаново луѓево или уште ќе си мислат дека ќе можат да се причестуваат со Христос, истовремено – ненавидувајќи ги своите ближни? Христос Воскресе!

Митрополит Струмички г. Наум

++++++++++++++++++
Божествена Литургија со монашење во манастирот „Пресвета Богородица Елеуса“ во Велјуса.