† Господе Исусе Христе, Сине Божији, помилуј ме мене грешниот †
Кога човекот ќе ги затвори очите и ќе се праша каде му се корените...
Кога човекот ќе ги затвори очите и ќе се праша каде му се корените, каде му е најмирна душата, неговото срце неизбежно му го покажува тоа - семејството. Тој прв круг на љубов, разбирање и заедништво. Семејството не е само домот во кој сме родени, туку и чувството дека припаѓаме некаде, дека некој нè чека, некој ни простува, некој верува во нас.
Најблиското семејство – мајка, татко, браќа, сестри, деца – тоа е нашиот прв свет. Таму учиме што е љубов, таму паѓаме за прв пат и стануваме, таму нè прегрнуваат кога не успеваме и се радуваат на нашите мали победи како да се световни. Тоа е основата на сè. Бидејќи оној што нема мир во својот дом, тешко ќе го најде во светот.
Но, семејството не запира тука. Поширокото семејство – чичковци, тетки, братучеди, кумови, пријатели кои станале како сопствена крв – е гранка од истото тоа дрво. Тоа е гранката што нè држи заедно кога животот станува тежок, кога се оддалечуваме, а сепак се наоѓаме еден со друг за Божиќ, за прослава, на свадба или погреб. Ова се луѓето кои нè потсетуваат на тоа кои сме биле, дури и кога животот нè менува.
Семејството е свето. Не затоа што е секогаш совршено, туку затоа што во него учиме за простување, прифаќање, лојалност. Нема поголема вредност од тоа да имаме свои луѓе - оние кои нè разбираат дури и кога молчиме, оние кои се со нас и во болка и во радост.
Затоа, да го заштитиме семејството. Да градиме мостови, а не ѕидови. Затоа што во време кога сè брзо поминува, кога сè станува заменливо - семејството е она што останува. Длабоки корења, силно дрво, круна полна со спомени, надеж и нови почетоци.
Нека ни даде Бог мудрост да не го занемаруваме она што ни е највредно. Да не се заборавиме едни со други. Да се потсетиме дека не сме сами. И дека секогаш има некој што нè сака - со крв, со срце или со душа.
Амин
† Господе Исусе Христе, Сине Божији, помилуј ме мене грешниот †
Кога човекот ќе ги затвори очите и ќе се праша каде му се корените, каде му е најмирна душата, неговото срце неизбежно му го покажува тоа - семејството. Тој прв круг на љубов, разбирање и заедништво. Семејството не е само домот во кој сме родени, туку и чувството дека припаѓаме некаде, дека некој нè чека, некој ни простува, некој верува во нас.
Најблиското семејство – мајка, татко, браќа, сестри, деца – тоа е нашиот прв свет. Таму учиме што е љубов, таму паѓаме за прв пат и стануваме, таму нè прегрнуваат кога не успеваме и се радуваат на нашите мали победи како да се световни. Тоа е основата на сè. Бидејќи оној што нема мир во својот дом, тешко ќе го најде во светот.
Но, семејството не запира тука. Поширокото семејство – чичковци, тетки, братучеди, кумови, пријатели кои станале како сопствена крв – е гранка од истото тоа дрво. Тоа е гранката што нè држи заедно кога животот станува тежок, кога се оддалечуваме, а сепак се наоѓаме еден со друг за Божиќ, за прослава, на свадба или погреб. Ова се луѓето кои нè потсетуваат на тоа кои сме биле, дури и кога животот нè менува.
Семејството е свето. Не затоа што е секогаш совршено, туку затоа што во него учиме за простување, прифаќање, лојалност. Нема поголема вредност од тоа да имаме свои луѓе - оние кои нè разбираат дури и кога молчиме, оние кои се со нас и во болка и во радост.
Затоа, да го заштитиме семејството. Да градиме мостови, а не ѕидови. Затоа што во време кога сè брзо поминува, кога сè станува заменливо - семејството е она што останува. Длабоки корења, силно дрво, круна полна со спомени, надеж и нови почетоци.
Нека ни даде Бог мудрост да не го занемаруваме она што ни е највредно. Да не се заборавиме едни со други. Да се потсетиме дека не сме сами. И дека секогаш има некој што нè сака - со крв, со срце или со душа.
Амин
Кога човекот ќе ги затвори очите и ќе се праша каде му се корените, каде му е најмирна душата, неговото срце неизбежно му го покажува тоа - семејството. Тој прв круг на љубов, разбирање и заедништво. Семејството не е само домот во кој сме родени, туку и чувството дека припаѓаме некаде, дека некој нè чека, некој ни простува, некој верува во нас.
Најблиското семејство – мајка, татко, браќа, сестри, деца – тоа е нашиот прв свет. Таму учиме што е љубов, таму паѓаме за прв пат и стануваме, таму нè прегрнуваат кога не успеваме и се радуваат на нашите мали победи како да се световни. Тоа е основата на сè. Бидејќи оној што нема мир во својот дом, тешко ќе го најде во светот.
Но, семејството не запира тука. Поширокото семејство – чичковци, тетки, братучеди, кумови, пријатели кои станале како сопствена крв – е гранка од истото тоа дрво. Тоа е гранката што нè држи заедно кога животот станува тежок, кога се оддалечуваме, а сепак се наоѓаме еден со друг за Божиќ, за прослава, на свадба или погреб. Ова се луѓето кои нè потсетуваат на тоа кои сме биле, дури и кога животот нè менува.
Семејството е свето. Не затоа што е секогаш совршено, туку затоа што во него учиме за простување, прифаќање, лојалност. Нема поголема вредност од тоа да имаме свои луѓе - оние кои нè разбираат дури и кога молчиме, оние кои се со нас и во болка и во радост.
Затоа, да го заштитиме семејството. Да градиме мостови, а не ѕидови. Затоа што во време кога сè брзо поминува, кога сè станува заменливо - семејството е она што останува. Длабоки корења, силно дрво, круна полна со спомени, надеж и нови почетоци.
Нека ни даде Бог мудрост да не го занемаруваме она што ни е највредно. Да не се заборавиме едни со други. Да се потсетиме дека не сме сами. И дека секогаш има некој што нè сака - со крв, со срце или со душа.
Амин
Comments
Post a Comment
Напиши коментар