Како што не може сонцето да сјае без светлина, така ни срцето може да се очисти од нечистотата на помислите без молитвата на Христовото име.
А, ако е ова вистина, како што гледам Јас во својот личен опит, тогаш да го повикуваме ова Име толку често – колку што дишеме.
Зашто тоа е светло, a демонските помисли се нечисти и мрачни. Исуса, Кого Го повикуваме е Бог и Господ, a тие – лошите мисли – се демонски слуги.
171. Запазувањето на умот е прилично и достојно да го именуваме светлосно, како молња, извор на светлина и на оган. Зашто навистина само тоа е над сите телесни добродетели, колку и да ги има.
Затоа и треба оваа добродетел да ја нарекуваме co највозвишени имиња, заради светлините што се раѓаат од неа.
Оние што ja засакале неа, тие од најголеми грешници, нечисти, непросветени, неразумни и неправедни – стануваат co силата на Господа Исуса Христа – праведни, добри, чисти, свети и разумни.
И не само тоа, туку почнуваат и да ги созерцаваат тајните Божји и да богословствуваат.
Откако почнале да созерцаваат, тие се преселиле при пречистата и безгранична Светлина и се допираат до Hero co неискажливи допири, co Heго живеат и дејствуваат, зашто вкусиле колку е благ Господ”, зашто на овие првоангели јасно се исполнуваат зборовите на божествениот Давид:
“Праведниците ќе го исповедаат името Твое, a непорочните ќе се населат пред лицето Твое” (Псал. 139,14). Навистина, само тие единствени вистински Го призоваваат Бога и My ce исповедуваат и, љубејќи Го, секогаш сакаат co Hero да разговараат.
172. Тешко му на внатрешниот човек од надворешниот, зашто внатрешниот многу претрпува од надворешниот – од надворешните сетива.
Ho, откако претрпи нешто, тој е должен да ги употреби против нив соодветните камшици. Откако ќе го направи тоа што е напишано, тој ќе го разбере и тоа што треба да се направи и според натамошното умување.
173. Ако е трезен нашиот внатрешен човек, тогаш, според зборовите на оците, тој е силен да го запази и надворешниот.
Според нивните зборови ние и нашите непријатели – демоните – заеднички ги правиме гревовите; тие во помислите и во живописните слики само пред умот го претставуваат гревот, а ние сме тие што грешиме и co внатрешните помисли и co своите надворешни демони.
Демоните, кои немаат земни тела, – и на себе си и на нас маките ни ги подготвуваат само co помисли, измами и искушенија.
Но, ако не беа лишени од земни тела, и тие непрестајно би грешеле и co дела, задржувајќи ја во себе својата грешна волја, која е секогаш готова да греши.
174. Затоа, внатрешната молитва во срцето упатувана кон Господа ги разбива и во пепел ги претвара нивните измами, бидејќи Исус Христос, Бог и Син Божји, Кого ние непрестајно и будно Го повикуваме, никако не го дозволува ни зачнувањето на гревот, не ги допушта ни гревовните слики, ниту поканите за грешење, да бидат одразени во огледалото на нашата душа – во нашите мисли и нашите срца.
А, ако ни една од тие слики не проникне во срцето, тогаш тоа ќе биде празно и од грешните помисли, зашто демоните обично преку помислите скриено разговараат co душата и ја учат како да ги прави злото и гревот.
175. Па така, од непрестојната духовна молитва душевниот воздух во нас се прочистува од темните облаци и од ветриштата на злобните духови.
А кога е воздухот на срцето чист, тогаш веќе нема во него никаква пречка да ја сееме во него Христовата божествена сеидба, ако не се возгордиме co славољубие и не посакаме да го постигнеме недостижливото, па заради тоа бидеме лишени од помошта на нашиот Господ Исус Христос, зашто Он Ја мрази гордоста, оти Он Самиот е образец на смирение.
Преподобен Исихиј, презвитер ерусалимски
Source: https://pokajanie.mk/2022/02/13/33970/
