А што е милосрдно срце? Нека гори твоето срце за сето создание, за луѓето, за птиците и животните и демоните и за секое создание.
(Свети Исак Сирин)
Песните кои постарите генерации ги слушаат зборуваат за љубов, најчесто невозвратена во контекст на романса. Песните што младите генерации ги слушаат зборуваат за пари, за моќ, ги потценуваат жените, клучот за смислата на животот го наоѓаат во „јас“. Простувањето е заборавен збор, заборавен концепт во наше време, бидејќи срцето изгледа рането, бидејќи неговите „желби“ не се задоволуваат. Простувањето, на крајот на краиштата, не се поврзува лесно со љубовта, бидејќи кога сакаш, очекуваш возврат, признание, реципроцитет. Како да се издржи до љубовта, кога вратата на другиот е затворена, кога сопственото срце не одговара, кога врската се користи?
Постојат две слични причини кои водат до овие патишта. Човек има врска со гледањето на верата како бескорисна состојба во светот каде што науката има тенденција да дава одговори на сè, или како корисно, само во смисла на морал или метафизичко опкружување, како што сугерира една традиција. Ни требаат некои правила за да не станеме џунгла. Ни треба надеж за после смртта. Потребен ни е Бог кој ќе ни возврати на нашите добри дела и ќе ги казни оние кои не ги следат Неговите заповеди, за да можеме да се оправдаме. Ни треба Бог кој ќе не чека во следниот живот, за да не се троши нашиот труд во сегашно време. И така, оние кои одлучија дека верата нема значење во времето и светот каде сè е објаснето и сè лежи во перспективата на задоволство и право, дури и ако има нееднаквости, доаѓаат да се сретнат со оние кои работат во Божјата перспектива „дај и земете“.
Аскетски разум, сепак, покажува друг пат . Љубовта е нежното срце, она што има милост. Онаа што дава, не грижејќи се дали ќе добие. Онаа коед, болува за целото создание, бидејќи го препознава како Божјо создание. И ако го сакаш Бога кој те создал, зарем не можеш да го сакаш, да не го повредуваш, да не се предадеш на онаа што Тој го создал за тебе и за сите? На луѓето, птиците, животните им треба вашата грижа. Тие сакаат дел од вашиот вишок или дефицит. Тие првенствено сакаат ваша прошка за она што не се. Тие ги сакаат вашите молитви, за сè што можат да станат. Дури и демоните, најнесреќните по избор на созданијата на создадениот свет, сакаат ваша прошка, бидејќи не се чувствуваат како деца Божји. И бидејќи ретко кој од нас може да допре до ова милосрдно срце, нека биде свесен дека сме повикани да се обидеме и дека не сме сами на овој пат.
Црквата не е за фрлање во оган. Да се разбудиме, во светот во кој триумфираме „јас и само јас“, смислата лежи во срцето, она што одлучило да се бори дури и против осаменоста што ја чувствува секој што оди во љубов. Пат кој го поставува секое право пред да се биде и да се гледаат луѓето и светот како дарови од Бога.
Протопрезвитер Темистоклис Мурцанос
Source: https://poukinasvetitestarci.blogspot.com/2024/11/blog-post_18.html
