„Големо зло е брзо и лесно да се суди само според она што го гледаме...
Петок и пост... Вистинска случка
Свештеникот штотуку го заврши соборот со црковниот одбор. Веќе беше доцна вечер. Дождот направи улиците да блескаат на месечината.
Влегол во својот автомобил и се упатил кон дома. Беше многу уморен. Физички, но и психички.
Цел ден ги слушаше проблемите на светот обидувајќи се да води, обидувајќи се да не биде навреден од она што го слушна додека даваше прошка и надеж.
Додека возел на пат до дома, одеднаш застанал пред сендвичара.
Се симна и со два-три брзи чекори влезе внатре. Дождот се засили. Неговите очила се замаглија. Ги извади и ги избриша.
Во продавницата немаше друг муштерија. Две девојки зад касата и млад човек кој најверојатно ги носел нарачките по куќите.
„Би сакал два сендвичи со плескавица и два со пилешко...“ рекол свештеникот.
Двете девојки се погледнаа во очи, подготвени да се пошегуваат.
Свештеникот се упати кон фрижидерот со безалкохолни пијалоци и зеде два пијалока. Ги ставил до касата.
Сето тоа што го побара беше готово.
„Што должам ве молам...“, ѝ се обрати на девојката која досадно тропкаше со клучевите на касата. Но наместо цената на нарачката, свештеникот добил прашање...
„Оче, знаеш ли кој ден е денес? Дали заборавивте?
Свештеникот бил збунет... „Кој ден е...“?
„Петок е оче... нели е пост? Демек треба да ни дадете добар пример и да не јадете месо на таков ден...“.
Свештеникот ја спушти главата. Од паричникот ја извадил сумата што ја видел напишана на касата.
„Задржи го кусурот… Би сакал да се молиш за мене, јас сум страдален човек полн со страсти…“ рече свештеникот и излезе од продавницата.
Девојката забележала дека свештеникот, излегувајќи од нивната продавница, не отишол до неговиот автомобил. Полна со задоволство од она што го кажа претходно, и таа излезе…
„Но, каде оди…“ рече таа гледајќи во другата девојка која беше збунета од целата сцена.
Свештеникот се упатил во спротивна насока кон својот автомобил. Со брз чекор за неколку секунди се најде на местото што го сакаше. Корпата за отпадоци. Дождот почна да станува уште посилен.
„Брате, сакам да ти ги дадам овие кеси...“ - му биле зборовите на свештеникот на човекот кој барал во ѓубрето.
Човекот ги испуштил торбите што ги имал во рака. Се упатил кон свештеникот.
Таа застана токму пред него. Нивните очи споделуваа ист дожд, ист ветер, ист студ...
Свештеникот не кажа ништо друго. Ги подаде кесите со сендвичи и газирани пијалоци.
Човекот веројатно не веруваше што му се случува. Едно мало дете, веројатно неговиот син, кое стоеше до него ги подаде малите и слаби раце и ги зеде торбите и почна да гледа во нив.
Свештеникот се сврте и си замина.
Пристигнувајќи до својот автомобил, кој го оставил пред сендвичарата, го чекало изненадување.
Девојката што му ја даде забелешката беше излезена да види каде отиде... таа го виде сето тоа.
„Отец….извини…“. Но, таа немаше време да заврши. Свештеникот и ги фатил рацете и прекинувајќи ја и рекол: „Не биди тажна... молете се за мене, добра ноќ“.
Очите на девојката се насолзија... две-три солзи и се тркалаа по образите додека го гледаше автомобилот на свештеникот како исчезнува во дождливата ноќ.
На спротивниот тротоар сега беа човекот и неговото мало дете, се смееја и јадеа што им понуди свештеникот.
Девојката влегла во сендвичарата.
„Дали си добро“? ја праша нејзиниот колега.
„Големо зло е брзо и лесно да се суди само според она што го гледаме...“ рече таа со треперлив глас.
Source: https://poukinasvetitestarci.blogspot.com/2024/12/blog-post_41.html
