Она што го мразиш немој да го правиш на друг
Дали сте против некој да зборува против вас? За никого не кажувајте ништо лошо.
Мразите ли кукање? Не се жалете ни за најмало нешто.
Меѓутоа, многупати, додека се гнасиме (и правиме добро) многу страсни ситуации што ги гледаме кај другите, во исто време ги правиме и нив, можеби во некоја друга форма и во различно време од другите, оправдувајќи се себеси.
Лошиот збор е секогаш лош дури и ако има свое оправдување. Лелекањето е секогаш кукање, дури и ако е виновен другиот. Немојте да живеете во заблуда дека она што го прави или кажува другиот нема оправдување додека ние го правиме. Ако прашате човек кој зборува лошо за некого, тој ќе ви објасни дека е оправдан да го прави тоа поради таква или таква причина или причини, исто така, ако прашате човек кој се жали, тој ќе ви ги објасни причините за неговото негодување и неговите поплаки. Со други зборови, како што ние имаме свои причини, така имаат и другите.
Но, целта, браќа мои, е да престанеме да го оправдуваме нашето его кое се чувствува навредено. Навистина, другиот можеби ни згрешил или згрешил, но решението не е ниту да го наклеветиме на други, ниту да се жалиме од него. Наместо решение за „прашањето“ што можеби се појави, со ова однесување долеваме масло на огнот. Кога другиот ни прави нешто „лошо“, ние сме повикани духовно да го искористиме тоа. Да го видиме тоа како можност да се понижиме, да негуваме трпение, тишина, молитва, простување, снисходење.
На крајот , што и да ни направил другиот - што го сметаме за толку големо зло - тој сигурно не нè распнал исто како што ние го распнавме (и го распнуваме) нашиот Христос.
А што направи Христос - единствениот Невин во историјата - кога го распнавме?
А што прави безгрешниот Христос кога го распнуваме со нашите гревови, со нашиот богохулен и непокајнички живот? Не не критикува, не не злоупотребува, не ни се жали. Неговото срце останува отворено за нас. Тој ни простува, нè сака, не прифаќа…
Тоа е она што сме повикани да го направиме најдобро што можеме: да живееме според моделот на Христос и нашите светители, не нашите пријатели, не нашите роднини, не познатите ѕвезди, не филозофите, не академиците, не спортистите. , а не успешните општествено и економски.
Конечно да научиме дека препознавањето на злото кај другите не не прави добри и доблесни. Поентата е во тоа што живееме доблесно, т.е. Христово, затоа што иако го препознаваме злото кај другите, треба да го имаме и во нашите животи. Односно, на пр. препознавањето и осудувањето на туѓата кражба не значи дека автоматски станувам праведен и милостив!
Она што сакам да го кажам е дека ако гледаме нешто погрешно кај другиот (бидејќи ние сме суштества што осудуваат) повикани сме да научиме од грешката на другиот за да ги исправиме сопствените грешки и да го излечиме сопствениот грев.
Грешката на другиот нека биде повод за наше духовно будење, а не повод за критика и предизвикување поголеми проблеми со нашата злоба и нашето мрморење кои докажуваат недостаток на понизност и покајание, односно отсуство на препознавање на сопствените грешки, несовршености. пропусти и гревови.
Читаме во Старечник: Авва Исак Тебески отишол еднаш во манастир и видел дека еден брат греши и го критикувал. Кога се вратил во пустината, дошол ангел Господов и застанал пред вратата на неговата ќелија и му рекол: Не ти дозволувам да влезеш! А тој молеше и велеше: Што се случува? што направив Тогаш Ангелот одговорил: Бог ме испрати да кажам: Кажи му да каже, каде да го ставам братот што згрешил и го осудил? во рајот или во пеколот?
Кога игуменот го слушнал овој збор од Ангелот, се разочарал, заплакал и рекол: Згрешив, прости ми!
А Ангелот му рекол: Стани, Господ ти простил, но отсега пази никого да не осудуваш затоа што само Господ го има ова право!
Архимандрит Павлос Пападопулос
Source: https://poukinasvetitestarci.blogspot.com/2024/09/blog-post_6.html
