Радост наутро
„...навечер настанува плач, а изутрина голема радост“ ( Пс. 29:5 ).
Зората не е далеку. Секое искушение што ни го испраќа Господ е, како да се каже, знак на Неговата доверба во нас. Зарем оваа мисла не треба да нè исполни со љубов за овие искушенија? „На Тебе се надеваа татковците наши; се надеваа и Ти ги избави; кон Тебе викаа, и се спасуваа; на Тебе се надеваа, и не се посрамија“ ( Пс. 21:5-6 ). Оваа доверба претставува жива врска помеѓу душата и Бога, „Он ги познава оние, што се надеваат на Него“ ( Наум. 1:7 ).
Ние не се осмелуваме да бараме искушенија, ниту се осмелуваме да бараме избавување од нив. Ние треба само да одиме понизно пред Бога; во потполно единство со Него и чекајте Он да ни даде или да ни одземе што сака и кога сака.
Можеме да научиме од на нашите мали деца. Мајка полна со љубов следи расплакано дете и чека да види дали ќе ѝ ги каже неговите мали тајни; ако бара утеха во други раце, таа е во болка, подготвена е да земе на себе и да задржи во своето срце сè што го вознемирува. Најверното прибежиште за скршеното, скрушено човечко срце е Христовото срце, рането и искрварено за нас.
Сите искушенија, сите рани нанесени од Неговата љубовна рака се нанесени со цел да нè доближат до Него. "Марија, која го избра добриот дел "( Лука 10:42 ), секогаш ќе ја наоѓаме пред нозете на Спасителот, пред Неговите нозе - „и го слушаше словото Негово“ ( Јован 11:32 ; Лука 10:39 ); пред Неговите нозе да бара утеха; пред Неговите нозе за да Му служи; во сè и секогаш нејзината душа е жедна само за Исус.
Така и ние браќа и сестри да го слушаме Неговото слово во Евангелието.
Дневникот на еден православен свештеник
Source: https://poukinasvetitestarci.blogspot.com/2024/12/blog-post_81.html
