Само Христос може да даде утеха во тесниот животен пат и на нашето спасение.
Гледаш затегнати лица. Како да се присилени. Како да се непрестрајно мачи да нешто докажат. Дека се во право,добри, морални, пристојни, побожни...
Како да сакаат да ги импресионират другите, со својот изглед, способност,интелигенција,побожност.
Како да се борат да не ги негираат очекувањата на другите, кои во основа се нивни сопствени очекувања.
Се затегнуваат како не би влегле во очите на другите.
Тоа се луѓе кои се потат контролирано.
Тоа се луѓе кои се религиозни, но се надвор од црквата.
Тие се религиозни, но не веруваат.
Тие се религиозни, но со очигледна нецрквена совест.
А од друга страна гледате,опуштени луѓе, кои не се плашат да ги сменат цртите на лицето со насмевка или со плач.
Луѓе со длабока свест за своето уништување, но и со свест за длабоко покајание, со знаење за слободата кој извира од нивното скромно срце.
Тоа се Божји луѓе. удобно, не со својот грев туку со сопнување на својата духовност. Не ми е познато, но запознаени со тајните.
Без трансформации, без поставени маски на лицето, без зборови, без гестови.
Скромни луѓе. Вистински деца на вистината, пријатели на неискварена љубов. Со еден збор. Едноставни.
Обичниот човек не се бори да го спаси својот изглед. Војува со демоните, со своите страсти, со своите помисли,богатство и илузија.
Едноставен е како дете, искрен неискварен.
Не се однесува лукаво, лажливо, врз основ на својот интерес, заснован врз народното мислење.
Едноставен во движење, едноставен во зборување, едноставен во врските.
Едноставното е лесно. Нема барања зошто неговиот ум и срце не живеат во неговото его.
Затоа не се двоуми брате, да докажеш нешто ни на мене ниту на било кој друг.
Поентата е да пребиваме во Бога.
Тоа не значи да не тежнеете кон најдоброто во своите врски со луѓето и воопшто во својот живот, но сега тоа го правите без стезање, без стрес.
Дури и во духовното на жалост постои грижа поради успехот.
Мериме дали сме успеале. Но дали е можно да го измерите вашиот духовен напредок?
Не. Се што можете да направите е да кажете:
,,Господе, имај милост кон мене грешниот".
И тогаш знаете нешто? се опуштате дури и ако сте духовно будни. Се чувствувате опуштено во мирот Божји.
Не грижете се за успех или неуспех, доволно е што го запознавте Господа, што во секое време се ослонувате на Него, што му ги кажувате истите зборови кои му ги кажуваа милиони познати и непознати Христијани.
Затвореноста се губи, доаѓа отворањето. Оваа отварање, оваа давање сега доминира со вашето постоење.
И тогаш ги сфаќате зборовите Господови ,,Доволна вие мојата благодат, мојата болест е при крај".
Цвета новиот живот. Скромно како триумфално пеење, како пеење на монасите без музички книги со затворени очи, со отворени очи, кои ја подигаат жалоста и радоста.
И се оваа, едноставно. Зошто таков е Господ.
Се присутно низ овој изглед поприма длабоко значење.
Тогаш сфаќате дека да би сте биле ослободени од светот е да се соедините со него засекогаш.
А тогаш секој момент на рутината постанува доживување на прославата во удобноста на вечноста.
А оваа човечка осаменост ја разбива и истакнува човечката убавина на односот.
Сета каприциозност престанува, се губи секоја автономија. Се се сега движи кон врска кон суштината.
Нашиот проблем е што сме или премногу затворени или ни е комфорно, премногу опуштено.
Некаде во средина е решението. А можеби и не.
И го кажувам оваа на крај бидејќи знам дека нема решение без Христа. Оваа решение е за сите.
Само Христос може да даде утеха во тесниот животен пат и на нашето спасение.
Архимандрит Павлос Пападопоулос
Source: https://poukinasvetitestarci.blogspot.com/2024/07/blog-post_79.html
