Се додека душата не научи да ја чува благодатта...
Бог толку многу го сака човекот што богато му ги дава даровите на Светиот Дух. Меѓутоа, додека душата не научи да ја чува благодатта, ќе биде измачена долго време.
Кој ја изгубил благодатта, како мене, нека храбро се бори со демоните. Знаете дека вие самите сте виновникот: паднавте во гордост и суета. Но, милостивиот Господ ви дава до знаење што значи да се живее со Светиот Дух и што значи да се биде во војна со демоните.
Така душата со искуство гледа колку е погубна гордоста и ја избегнува суетата и човечката пофалба и ги протерува гордите пресметки. Тогаш душата почнува да оздравува и учи да ја одржува благодатта.
Болната душа е горда, додека здравата душа го сака смирението, како што ја научи Светиот Дух, и сè додека таа сè уште не го знае ова божествено смирение, таа мора да се смета себеси за полоша од сите.
Смирената душа, дури и ако Господ секојдневно ја крева на небесата и ѝ ја покажува љубовта на Серафимите и Херувимите и на сите Светии, и сета небесна слава што го опкружува, дури и тогаш, поучена од искуство, ќе каже :
„Ти, Господи, покажи ми ја Својата слава затоа што го сакаш Твоето создание. Но дај ми солзи од тага и сила да Ти се заблагодарам. Ти секако заслужуваш слава на небото и на земјата, но солзите за моите гревови ми прилегаат“. Во спротивно, невозможно е да се задржи благодатта на Светиот Дух, која Господ слободно ја дава од сочувство.
од книгата: ,,Свети Силуан Светогорец,, од
Свети Софрониј Сахаров
Source: https://poukinasvetitestarci.blogspot.com/2024/10/blog-post_18.html
