Силните луѓе простуваат, дури и на оние кои не го заслужуваат тоа
Кога бевме мали деца, принудени бевме да простуваме. На пример, кога друго дете ни ја зеде играчката, беше принудено да се извини и ние бевме должни да го прифатиме извинувањето.
Во зрелоста се случува спротивното: многу пати чекаме извинување, но најчесто залудно.
Се разбира, дури и кога другите ни се извинуваат, ние никогаш не забораваме што ни направиле и го носиме товарот на тие навреди до крајот на животот. И секоја следна грешка го прави тој товар поголем, спречувајќи нè да живееме среќен живот.
Има луѓе кои можат да простат дури и на оние кои не го заслужуваат тоа, бидејќи знаат дека:
Тоа ни помага да одиме напред.
Да не простиш значи да држиш лутина, презир и огорченост. На овој начин ја задржуваме болката внатре. Постојано се задржуваме на настаните од минатото кои не повредуваат, а не на пријатните настани од сегашноста.
Прво, ние сме тие на кои најмногу им треба прошка.
Мислиме дека простувањето се однесува на оној кој не повредил или навредил. Вистината, сепак, е дека ни треба повеќе прошка, за да можеме да одиме напред и да не живееме во минатото.
Простувањето е за секого.
Не само за оние кои се извинуваат. Силните луѓе им простуваат дури и на оние кои не го заслужуваат тоа, инаку лутината ќе влијае на другите луѓе преку нивното однесување. Тоа може да се претвори во траума или комплекс и да ги направи луѓето околу нас недоверливи.
Простувањето значи дека сме ослободени.
Само кога ќе простиме, можеме да се помириме со нашето минато и да не дозволиме да ни ја уништи иднината. Со простувањето, болката исчезнува и се создава простор за нови и среќни чувства.
Source: https://poukinasvetitestarci.blogspot.com/2024/10/blog-post_47.html
