Современиот свет, сепак, стана монотон и немирен
Изгледа дека поминале илјадници години, но во реалноста не поминало долго откако верските празници го одбележале животот. Иако сите оделе во црква, не сите ја знаеле, се разбира, точната содржина на секоја прослава.
За многумина, можеби за мнозинството, празникот пред се беше можност за добро спиење, добро јадење, пиење и одмор.
Сепак, мислам дека секој чувствуваше, ако не и сосема свесно, како со секоја прослава нешто трансцендентално и блескаво му навлегува во животот, доведувајќи го лице в лице со свет на различни реалности, со сеќавањето на нешто заборавено, нешто што било задушено од рутината, празнината и пропаѓањето на секојдневниот живот.
Размислете за имињата на самите празници: Цветници, Воскресение , Божиќ, Богојавление, Водици, Преображение.
Овие зборови, само во нивната светост, нивната оддалеченост од секојдневието и нивната таинствена убавина разбудиле некое заборавено сеќавање, поканиле, покажале на нешто,. Прославата беше еден вид носталгична воздишка за изгубената убавина, која сè уште нè повикува, на воздишка, за некој друг начин на живот.
Современиот свет, сепак, стана монотон и немирен.
Дури и нашите световни прослави не успеваат да ја сокријат оваа пепел од тага и очај што ни се населува, бидејќи суштината на празнувањето е искуството да бидеме понесени од една поинаква реалност, инвазијата на светот на духовната убавина и светлина.
Но, ако оваа реалност не постои, ако во суштина нема што да се слави, тогаш ниту едно конечно вознесение нема да може да создаде прослава.
Отец Александр Шмеман
Source: https://poukinasvetitestarci.blogspot.com/2024/11/blog-post_92.html
