СТРАШЕН ГРЕВ
Би сакал да ја споделам оваа приказна со сите. Овде толку јасно се гледа побожната чувствителност на претходните генерации, чувствителноста на простите луѓе кои, несвесни за тоа, го носеа на себе печатот на светоста. Во исто време, овде ја гледаме бесчувствителноста на денешните луѓе, верници кои себеси се нарекуваат: царско свештенство, свети луѓе, избрани... Денес се случува да паднеме во многу гревови, а потоа велиме: Господ ќе прости, Бог е љубов... Бидејќи прво го изгубивме стравот, ја изгубивме и ревноста, а потоа покајанието, за жал за нас, што остана од нашата побожност?
Тоа се случи во Грција во 1970-тите. Блажениот старец Григориј, игумен на манастирот Дохијар, уште додека бил во Прусиотис, зборувал за благочестив овчар. Овој блажен човек доаѓаше еднаш годишно од село со своите сонародници за да и донесат дарови на Пресвета Богородица, при што тие се исповедаа на игуменот и се причестуваа во манастирот. Повеќето од нив биле едноставни овчари, летото пасејќи ги овците во планините, а зимите биле со своите семејства. Меѓутоа, сите се одликувале со голема побожност, голем страв Божји. Овој стар овчар силно воздивна за време на една исповед и му рече на отец Григориј: Старецу, имам тежок грев од младоста, ме мачеше со години и до сега немав храброст да го исповедам. Не знам како Бог ќе ми прости, зашто заслужувам најстрога казна. О, преподобен старецу, му одговори игуменот, Бог ќе ми прости, гледајќи го твоето срдечно покајание.Отец, тоа се случи во мојата младост беше петок, а јас имав однос со жена ми, ме мачи со години, плачев на планина барајќи прошка, не знам дали Господ ќе ми прости. Игуменот се зачуди, но во исто време му падна камен од срцето, како што очекуваше да слушне којзнае што, нешто страшно. Старецот продолжил: Мојот Господ Исус Христос отиде да страда тој ден, а јас се предадов на задоволство. Тешко мене. Еве, отец, ова е мојот тежок грев што ме мачи со години. Старецу, наведни ја главата за да ти прочитам молитва и не грижи се, твоите гревови и гревовите на оние што се каат одамна сте измиени од Господ со Неговата скапоцена крв. Овчарот мирно си замина, а старец Григориј не можеше да престане да се восхитува на неговата побожност.
Ме чуди како денес, кога знаеме се, нема такво каење. Претходно се сметаше за грев дури и да се јаде масло во среда или петок. Оние кои не го усовршија молитвеното правило не се осмелија да пристапат на Светата Причест, а денес: излегување, пиење, блуд. Има сè, но нема каење, а кога нема каење, нема борба, нема светост. Останува само да се запрашаме зошто секојдневно ни се случуваат безброј несреќи и прашањето кој е виновен за тоа.
Бог ќе застане на суд меѓу нас и нашите предци, каков ќе биде нашиот одговор тогаш? Дали ги зачувавме побожноста и традицијата на овие прости овчари и неписмени жени чии тела мирисаа на миро откако беа положени?
Нека Господ на сите им помага.
Source: https://poukinasvetitestarci.blogspot.com/2025/01/blog-post_22.html
