Христос се роди!
„Ти се роди тајно во пештера, но небото Те проповеда на сите, како уста што принесува ѕвезда, Спасителу".
Тивко, Синот Божји слезе на земјата и се воплоти. Како што капка роса паѓа на земјата, така Силата на Севишниот ја засени Пречистата Дева и од неа се роди Спасителот на светот.
Но, светот не го забележа големото дело направено од Бога. Луѓето беа секој зафатен со свои грижи, нивното внимание беше насочено кон секојдневните работи и кон светските настани.
Рим ја зајакна својата моќ над народите и својата државна моќ. Грција ги разви уметностите и се препушти на префинетата служба на телото. Источните народи се обидувале да најдат одговори на сите потреби на духот во природните појави.
Евреите жестоко копнееле за ослободување од странската сила и чекале спасител во лицето на Месијата - земниот цар.
Сепак, секојдневните работи не им даваа задоволство на луѓето, дури и кога беа успешни. Сè посилно се чувствуваше „неволноста на духот“ за вистината и се чувствуваше дека светот, заглавен во суета и пороци, доаѓа до уништување.
Не само Евреите чекаа спасител; но најдобрите од незнабошците чекаа Некој Кој ќе го спаси човештвото од уништување.
Но, секој го замислуваше Неговото доаѓање на свој начин и, бидејќи самите беа телесни, не можеа да размислуваат за духовното. „Оти и Јудејците сакаат знаци, а Елините бараат мудрост“ ( 1. Кор. 1:22 ).
И никој не чекаше кроток и смирен Спасител, облечен не во земна, туку во небесна слава.
И токму тоа сакаше да каже: „Сакам сите да се спасат и да ја сфатат вистината“.
Не со надворешна сила или арогантна мудрост, Тој дојде да владее над народите, не со „застрашувачки дух“, туку во форма на слуга, Спасителот дојде да го преземе врз Себе гревот на Адам, да го носи товарот на човекот, да биде достапен за секого.
„Зашто и Синот Човечки не дојде за да Му служат, но да послужи и да ја даде душата Своја за откуп на мнозина“ ( Марко 10:45 ; Мат. 20:28 ).
Според тоа, Тој е роден во пештера, во мал град, каде што, во времето на пописот, пристигнало семејството на сиромавиот столар, праведниот Јосиф, богат само со добродетели.
Никој од оние што живеат на земјата не замислуваше дека така ќе се појави Спасителот и ќе дојде кај луѓето, Владеејќи над сите суштества.
Па дури и тогашниот кнез на овој свет, гордиот противник на Бога - ѓаволот , се покажа дека е измамен и не го препозна во Родениот на кого му завидуваше уште додека беше ангел. Вечната тајна на спасението на човечкиот род, скриена од неговата сила, можеле да ја знаат само оние кои го слушаат гласот од небото и го насочувале погледот таму.
Тие кутри витлеемски пастири ги слушнаа ангелите како го пеат телесното Христово доаѓање, чиј единствен извор на мудрост беше отворената книга на мудроста Божја, откриена во убавината на Неговите созданија, недопрени од грешната рака на човекот.
А на остатокот од човештвото, кое не го слушна ангелското пеење, небото, со силната светлина на ѕвездата што светна на него, со своите усни објави дека „при неговото доаѓање... Постоеше вистинска Светлина, Која го просветлува секој човек, што доаѓа на светов; Во светот беше и светот преку Него стана, но светот не Го позна; Дојде при Своите и Своите не Го примија“ ( Јован 1:9-11 ).
Небото им зборуваше на сите, кажувајќи ја славата Божја“. Но, само кралевите волшебници, кои бараа во него откривање на Божјите судбини и беа подготвени да одат насекаде за да ја најдат вистината, „го разбраа гласот на небото" . Откако ги собраа своите богатства за да му ги подарат на новородениот Крал, тие ги оставија своите престоли, ја напуштија родната земја и отидоа, не знаејќи каде, следејќи го само текот на ѕвездата што им го објави патот кон вечното Царство.
Патот беше тежок, но светлината на Витлеемската ѕвезда ја осветли. А „мудреците “, совладувајќи ги сите пречки, одеа по патеките што ги означи небото, „откажувајќи се од својата волја “ . Ѕвездата ги одведе во Ерусалим, каде што го слушнаа пишаното Божјо слово, а потоа во Витлеем, каде што го видоа воплотеното Слово, Бог во тело и му се поклонија на Сонцето на Вистината.
Ирод, откако дозна за раѓањето на вечниот Цар, се обиде да Го убие; не наоѓајќи Го, уби многу бебиња, но никогаш не можеше да го убие тајно Родениот во пештерата.
Оваа мистерија остана мистерија за оние што живеат во елементите на овој свет. „Јас не Го познавав“ ( Јован 1:31 ).
Само постепено Тој се откри со чисто срце, барајќи ја вистината, подготвен да се заложи за вистината, откривајќи им се себеси на оние кои сакаа очистување на срцето, кои беа подготвени да ја потчинат својата волја на волјата на Небото.
И дојде време - светлината на Витлеем ги осветли сите краеви на вселената.
Сега светот повторно е во немир! Некои би биле спремни да го убијат Бебето и се обидуваат да го избришат Неговото име, додека други се чини дека не го забележуваат. Но, Тој стои меѓу нас, откривајќи им се Себеси на оние кои „ги искусуваат Неговите сведоштва и Го бараат со сето свое срце“. „ Нациите залудно талкаат и луѓето учат залудни работи! Со железен жезол, како зли садови, ќе ги здроби оние што Го лутат“.
И ѕвездата на Витлеем повторно невидливо свети над светот, повикувајќи ги сите народи и секој човек да го насочат погледот кон небото, да имаат срце, да паднат пред Новороденчето и да се радуваат со голема радост, зашто Бог е со нас! „Со нас е Бог! Разберете, народи и покорете се, зашто со нас е Бог!
Христос се роди!
Свети Јован Шангајски
Source: https://poukinasvetitestarci.blogspot.com/2025/01/blog-post_52.html
