За духовната милостина и молитвата за најблиските
Молитвата е најголемиот подарок што можеме да им го дадеме на нашите ближни, затоа што стигнува таму каде што нашите зборови, раце и милосрдие не можат.
Посебно е важно духовното милосрдие - чинот на сеќавање на оние кои останале без никој да ги спомне пред Господа.
Кога го пишуваме името на сиромашна личност, вдовица или некој за кој знаеме дека никој не го спомнува, ние правиме највисок вид на милосрдие.
Таквото милосрдие не е минливо - останува за вечноста.
Да се молиме за оние кои ни предизвикуваат неволја.
Често во животот наидуваме на луѓе чии зборови или постапки ни предизвикуваат болка. Нашата човечка природа има тенденција да се оддалечи од нив, но Христовото учење не повикува да го правиме спротивното - да ги сакаме и да се молиме за нив. Молитвата за оние кои ни предизвикуваат неволја носи мир, не само во нивните срца, туку и во нашите срца. Со него ја преобразуваме нашата душа, ја ослободуваме од омраза, завист и огорченост и стануваме како самиот Христос кој се молел за оние што го распнале.
Ставање на сопственото име за споменување.
Многумина често забораваат дека нивните имиња треба да бидат ставени за спомнување за здравје и духовно зајакнување. Ова не е чин на себичност, туку на смиреност. Кога ги препознаваме нашите слабости и искушенија, се молиме на Бога за сила да ги надминеме. Светата Литургија е време кога се среќаваат небесната и земната Црква и токму затоа е важно во тој момент да ги изнесеме пред Господа сите наши потреби, но и благодарност.
Сеќавање за оние што ги нема.
Сеќавањето за починатиот, особено на сиромашните и заборавените, нè прави вистински сведоци на љубовта и верата. Со спомнувањето на нивните имиња, ние за нив го правиме она што тие веќе не можат - се приближуваме до изворот на Божјата милост и се молиме за нивно упокојување. Нашата молитва станува мост меѓу земниот и небесниот живот, израз на верата во Воскресението и вечниот живот.
Молитвата како подарок на љубовта.
Секоја молитва, без разлика дали е за живи или за мртви, е израз на љубов. Тоа е покана да бидеме учесници во Христовото дело на спасение, не само за нас самите, туку и за светот околу нас. Ваквата молитва нè менува и нè прави луѓе со отворени срца за другите, за Бога и за вечниот живот.
Затоа да не штедиме зборови во молитвата. Да ги спомнеме нашите соседи, пријатели, непријатели, сиромашните, вдовиците и самата Црква. И да не заборавиме, молитвата од љубов никогаш не е залудна - таа создава патеки на благодатта таму каде што ги немало претходно.
Source: https://poukinasvetitestarci.blogspot.com/2024/12/blog-post_63.html
