Зад затворените врати на куќите се крие вистината на нашите животи.
Кои сме ние навистина може да се види зад вратата на нашиот дом.
Многупати почитта, понизноста, едноставноста, тишината, добрината се лажни облици. Нашата доблест изгледа како облека што ја облекуваме откако ќе излеземе од нашата куќа. Ја облекуваме насмевката, ја местиме косата, го намалуваме тонот на гласот, ги смируваме цртите на лицето. И започнува театарот на побожноста, започнува комедијата на нашиот христијански живот, трагедијата на нашите лажни врски.
Ако со нашите ближни - внатре во нашата куќа - не го доживееме рајот, тогаш ништо не сме постигнале. Нашето однесување во домот, со нашите најблиски, ја покажува нашата духовна состојба.
Знаете, со луѓето надвор од нашиот дом можеме да бидеме најслатки луѓе додека внатре во домот можеме да бидеме диктатори, мрачни. Надвор од куќата едноставно и прифатливо, внатре во куќата тврдоглаво.
Се за „надворешните“? Која е поентата;
И нашите животи стануваат толку збунети што веќе не знаеме кои сме. Ние сме театарџиите надвор или скржавите дома? Изгубивме секаква смисла за вистинско и лажно.
Ако не го направиме нашиот дом место на простување, разбирање, прифаќање, снисходење, тогаш „надворот“ секогаш ќе остане театарски простор.
Сите ние паднавме во оваа замка, девалвирајќи го нашиот народ (на нашиот дом) и давајќи им поголема вредност на луѓето надвор од нашиот дом. И сето тоа за мал аплауз. Ние се откажавме од нашиот неуспех и наместо да се соочиме, мислиме дека решението е да ги малтретираме нашите сограѓани како да се гледачи во претстава.
Во други времиња се трудиме нашата куќа да изгледа уредно, убаво, свежо обоена однадвор, но внатре ја оставаме на милост и немилост на нашето его.
Зад затворената врата од нашата куќа се гледа кои сме ние. Тогаш кога светлата на светот ќе се изгаснат и ќе бидеме со нашите ближни, оние за кои велиме дека ги сакаме.
Не е потребно многу за да го направиме нашиот дом повторно рај.
Милувањето кое до сега не беше дадено, добра причина што до сега беше скржаво, насмевка која до сега ја чекаше, бакнеж кој досега беше суво „се гледаме“.
Среќата доаѓа со тоа како се позиционираме во секојдневните ситуации, главно внатре во нашиот дом, а потоа надвор од него. Духовниот живот не е да одиме во Храмот секоја недела облечени во наше најдобро. Духовниот живот е да го доживуваме нашиот дом како Црква дома, каде што преовладува меѓусебната почит и слободата како резултат на довербата.
Да го направиме нашиот дом вкус на рај, а не чувство на затвор. Сите ние сме одговорни за ова.
Барем, додека се трудиме да изгледаме добро за „надвор“, да се трудиме да бидеме со нашите ближни.
Таму некаде се гледа рајот... низ клучалката на куќата која и покрај проблемите што ги има, во Христа има единство, покајание, мир и љубов. Онаму каде што има љубов за животот...
Архимандрит Павлос Пападопулос
Source: https://poukinasvetitestarci.blogspot.com/2024/06/blog-post.html
