Животот е простување
Не можете да позајмите туѓа радост или да украдете трошка од туѓото здравје.
Не можете да молите за должината на туѓиот живот, колку и да се трудите. Но, она што можете да го направите, и она што е навистина ваше, е она што го давате. Радост за оние кои се во тага.
Надеж за оние кои се во очај. Утешен збор за оние кои мислат дека се заборавени.
И секој момент, секое отчукување на вашето срце, можете да го посветите на љубовта, нежноста и благодарноста.
Меѓутоа, сите овие доблести стануваат празни ако носиме камен во срцето. Ако не сме во можност да простиме.
Без прошка, сите молитви што ги кажуваме, сите зборови што му ги пееме на Бога, сите обреди што ги следиме, стануваат само ритуал - облека што ја носиме, но која не прави вистински духовни.
Простувањето е клучот
Секој човек прави грешки. Прави грешки затоа што е слаб, затоа што не знае подобро или затоа што мисли дека мора.
Но гревот не е она што нè дефинира.
Она што не прави луѓе е нашата способност да си простуваме себеси и на другите.
Зашто, како да бараме прошка од Бога, ако не сме подготвени да му ја дадеме на ближниот?
Замислете некој кој кажува милион молитви секој ден, но негува гнев кон пријател или роднина.
Тој човек е како дрво кое е зелено однадвор, а гнило одвнатре. Неговата побожност е само слика, додека суштината е исполнета со горчина.
Живот во љубов и помирување
Со простување, го ослободуваме срцето. Си даваме можност да сакаме вистински, без граници. Љубовта без прошка е како река што пресушила - празна и бескорисна.
Кога простуваме, не им правиме услуга на другите. Се ослободуваме од товарот што го носиме.
А животот е премногу краток за да го поминете во гнев. Секоја непомирена расправија, секое нерешено недоразбирање ни ги краде драгоцените денови.
И еден ден, кога се ќе заврши, сфаќаме дека не сме губеле време затоа што сме простиле, туку затоа што не сме простиле.
Не сме случајно на овој свет. Нашите животи се подарок, а нашата мисија е едноставна - да сакаме, да простуваме и да помагаме.
Секој љубезен збор, секоја насмевка што некому ја даваме, секоја рака што ќе ја подадеме во момент на потреба, го збогатува нашиот живот повеќе отколку што можеме да замислиме.
Затоа, простувањето нека ви биде подарок за себе и за другите. Секој момент во кој живеете нека биде исполнет со среќата што ја давате и љубовта што ја добивате.
И тогаш вашиот живот ќе биде благословен.
Затоа што тоа е суштината - да се сака и да се простува.
Затоа сме тука. Затоа постоиме.
Source: https://poukinasvetitestarci.blogspot.com/2024/12/blog-post_85.html
