Зошто верувам?
Зошто верувам? Гледам во себе, во моите искуства и чувства, а сепак не наоѓам одговор.
Што значи Бог за мене? Начин да се толкува светот и животот? НЕ!
Прво, јасно ми е дека ова објаснување не е изворот на мојата вера во Него и второ, дека мојата вера во Бог рационално не ги „објаснува“ сите тајни и енигми на светот.
Ниту еднаш или двапати во животот не сум морал да застанам покрај дете кое умирало кое ужасно страдало. Па што? Дали би можел да ги бранам или оправдам овие болки и самата смрт „религиски“ како што велат? НЕ!
Можев само да кажам: Бог е тука, Бог постои. Можев само да признаам колку е невозможно да се измери ова присуство со нашите тажни земни прашања.
Не, се разбира, верата не е производ на мојата потреба за објаснувања.
Тогаш од каде доаѓа? или тоа доаѓа од мојот страв од конечно уништување, од таа луда и суштински себична внатрешна желба да не бидам уништен?
Не, тоа не објаснува зошто верувам затоа што се чини дека постулатите за животот после смртта и бесмртноста - дури и најинтелигентните филозофски постулати - се детски џагор.
Не е дека сакам вечен живот после смртта, причината поради која верувам во Бог, напротив, верувам во вечен живот затоа што верувам во Бог.
отец Александар Шмеман
Source: https://poukinasvetitestarci.blogspot.com/2024/07/blog-post_56.html
