БЕСЕДА НА ДЕНОТ НА ОТСЕКУВАЊЕТО НА ГЛАВАТА НА СВЕТИ ЈОВАН КРСТИТЕЛОТ
Најсрамната дамка во историјата на човештвото беше оној страшен ден кога пресветата глава на Јован Претеча и Крстител Господов, најголемата од жените родени, според зборовите на нашиот Господ Исус Христос, падна под џелатски меч. Главата му паднала и ја донеле на ѓаволска гозба, и ја дале на девојка која играла, а таа и ја однела на мајка си, ученичката на лудиот ѓавол - Иродијада. Самиот ѓавол уживаше во глетката како овој негов проклет ученик со злобна насмевка го избодел со игла јазикот на отсечената глава на Претечата…
Но, радоста на ѓаволот беше многу засенета од фактот дека садот на кој лежеше отсечената глава на Претечата беше исполнета со крв, а ѓаволот неволно дишеше од оваа крв што ја наполни чинијата, Божествениот мирис на душата на Претечата, „зошто душата е во крвта“, како што вели Светото писмо (5 Мој. 12, 23).
И овој Христов мирис се издигна од крвта на најсветите маченици високо, високо, над небесата до бестелесни сили. Тие го вдишуваа и се радуваа со голема радост што толку славно и со неопислива големина заврши извонредниот, напорен живот на ангелот во телото на Свети Јован, кој го подготви патот на нашиот Господ и Спасител Исус Христос.
Во првите три века од христијанската историја, десетици илјади Христови маченици и маченички го продолжија подвигот на Претечата Господов. Преку злобата на ѓаволот, кој не можеше да ја поднесе проповедта на воплотениот и распнат Божји Син, тие беа подложни на најстрашни маки и најсурова смрт. И со потоци на нивната крв, мирисот Христов, кој ги исполнува нивните души, се вознесува на небото и постојано го мачи ѓаволот.
Помина времето кога мачениците Христови, изгорени од вера и љубов кон нашиот Господ Исус Христос, се жртвуваа за Него. Нема повеќе такви жртви.
Но, уште порано, со доаѓањето во светот на Синот Божји, кој зеде човечко тело, престанаа сите други жртви, оние жртви што народот на Израел ги принесуваше со милениуми. Зошто заврши?
За да одговориме на ова прашање, треба да ви го објасниме значењето на старозаветните жртви кои самиот Бог ги оставил преку големиот пророк Мојсеј. И самиот Бог, преку устата на пророкот Исаија и псалмистот Давид, го вели ова:
„Зошто ми треба вашето мноштво жртви? вели Господ. Се задоволувам со сепаленицата на овните и со лојот на згоените, и не сакам крв од бикови, јагниња и кози“ (Исаија 1, 11).
„Јадам ли месо од волови и пијам крв од кози?“ (Пс. 49, 13).
Овие жртви не му биле потребни на самиот Бог, бидејќи апостол Павле во своето Послание до Евреите вели: „...невозможно е крвта од бикови и кози да ги отстрани гревовите“ (Евр. 10, 4). Ако е така, ако на Бог не му требале жртви сепаленици, тогаш Господ Бог не барал животински жртви за Себе. Овие жртви беа неопходни за луѓето кои ги направија. Овие жртви биле неопходни за луѓето постојано да се потсетуваат на своите гревови и да се каат за нив.
Но, крвта на жртвените животни имаше друго, многу важно значење, бидејќи ја претставуваше најсветата и најскапоцената Крв на Вечниот Божји Син, кој се воплоти за спасение на светот. Крвта на жртвуваните животни го изгуби ова значење на прототипот на Крстот Христов откако самиот Спасител дојде во светот. А жртвите како потсетување на гревовите и покајанието беа заменети со големата тајна на исповедта.
Па што? Дали сега ни треба жртва?
О не! О не! Дури и илјада години пред Христа, големиот пророк и псалмист Давид разбрал дека постои друга форма на принесување жртва на Бога, неспоредливо попријатна од принесувањето животни. Во својот педесетти псалм, тој напиша скапоцени зборови за нас: „Жртвата Божја е скрушен дух, скрушено и смирено срце, Бог нема да презира“ (Пс. 50, 19).
Нека сите ние, мало стадо Христово, секогаш се сеќаваме дека Бог ја сака од нас токму таа жртва - длабоко смирение на срцето и неуморно скрушеност. Да се потсетиме и дека постои уште една богоугодна жртва - жртвата на вечната пофалба, според зборовите на истиот псалмист: „Кој принесува жртва благодарствена, тој Ме прославува, и кој го следи Мојот пат, нему ќе му го соопштам Божјото спасение“ (Пс. 49, 23).
Бог од нас очекува не само молитвени барања за нашите потреби, туку и вечна пофалба за Неговите неизмерни добри дела кон нас.
За подобро да се сеќаваме на ова, сега да му пееме пофална песна на нашиот Бог со една уста и едно срце.
Пофалете го името Господово, фалете го слугата Господов…
Свети Лука Кримски
Source: https://poukinasvetitestarci.blogspot.com/2024/09/blog-post_33.html
