Аплауз: Што аплаудираме? Кому му аплаудираме?
Речиси сите ние лесно аплаудираме на се што е глупаво и смешно, на се што е неморално и непристојно, на се што е лажно и навредливо.
Лесно и со ентузијазам ќе присуствуваме на концерти на музичари, на стадиони, во театри.
Ќе седиме со часови пред нашите телевизори да гледаме ТВ серии и филмови кои покажуваат безобразност и воопшто нашата приврзаност кон секое сензуално задоволство.
Им аплаудираме на политичарите за се што ни ветуваат.
Ги поздравуваме актите на фанатизам, зборовите на омраза употребени против нас од која било страна.
Ние ги поздравуваме овие и оние на кои им се восхитуваме во себе.
Дали тоа ние?
Не аплаудирајте никому лесно. Размислете пред да дејствувате.
За жал, понекогаш тоа го правиме од учтивост.
А сепак, ова е погрешно.
Кога нешто е спротивно на вашите верувања, вашето мислење или не е по ваш вкус, не аплаудирајте.
Но, се плашиме дека и ние останатите ќе забележиме.
Се плашиме да не се издвоиме од толпата која аплаудира без размислување, без вредности и идеали, без Бог во нашите животи.
Се плашиме да го кажеме своето мислење, да не станеме „дисиденти“.
Но, вака аплаузот ја губи својата вредност. На сите им се дава без бариери, без критериуми, без дискриминација.
И стигнуваме до точка кога на фудбалер повеќе му аплаудираат отколку на филозоф, на тексас јакна отколку на поет, на инфлуенсер отколку на пронаоѓач, на убаво тело отколку на убава душа, на славна личност отколку на Светител.
Аплауз. Зад тоа е квалитетот на нашата духовна состојба. Оние на кои им аплаудираме се и наши примери.
И за жал, нашите стандарди се евтини.
Ние сме збунети. Затоа што не знаеме кои сме. Не сакаме да знаеме кои сме и кои можеме да станеме. И така почиваме во аплаузот на оние што лебдат.
Го изгубивме (не сите) филозофскиот дух, духовните определби, длабочините на животот. Се фокусираме на несериозните искуства.
Да бидеме добри, да си поминеме убаво.
Секако дека морам да го кажам и ова. Во еден момент некому може топло да аплаудираме, а во следниот да го исвиркаме. Докажувајќи дека лесно можеме да го промениме мислењето за некоја личност. И тоа обично се прави кога таа личност, додека ги брани нашите интереси, сега се бори против нив.
Со нашето однесување покажуваме дека не сме му аплаудирале на другиот туку на нашиот интерес, нашиот егоизам, нашата амбиција што другиот ја негувал во дадениот момент.
Тука, секако, мораме да кажеме дека и луѓето лесно се менуваат само за да им аплаудираат, се продаваат за слава и признание.
И ова е крајно опасно затоа што личноста која пред сè копнее за аплаузот на другите, лесно може да предаде сè само за да добие прифатливост и читливост од толпата.
За среќа, има и такви кои и покрај ваквата ситуација гледаат поинаку на работите. Тие не ги гледаат површно, туку длабоко.
Тие не се задржуваат на она што блеска, туку на она што навистина свети, на она што е вистинито и Божествено, на она што е квалитетно, а не основно, на она што вреди да се аплаудира.
Ако имаме макар и малку самопочит, треба да престанеме да аплаудираме на сè лажно на се што е недостојно и смешно.
Да сфатиме еден ден дека во морето на животот не сме повикани да ја играме улогата на плута, туку можеме да станеме стабилни светилници, а за најслабите можеме да станеме борбени бродови кои го трасираат својот пат.
Уште една работа. Ако сакаме разлика во аплаузот што го даваме. Потребен е и скромен став за да не опсесивно бараме аплауз од другите.
Не е важно кој и колку ќе ни аплаудира во животот.
Не го дефинирајте правилното и погрешното со тоа колку аплаузи, бидејќи како што рековме, луѓето одамна изгубиле секакво чувство за правилно и погрешно, грешно и доблесно, навредливо и смешно, недискретно и тактично.
Важно е да живееме автентично и вистинито, дури и ако нема кој да ни аплаудира...
Не се живее за аплауз.
...доаѓа тивкиот „аплауз“ на Бога, нашите Ангели и Светии, поминувајќи низ пропадливоста без огномет и станувајќи вечно прифаќање, рај.
Архимандрит Павлос Пападопулос
Source: https://poukinasvetitestarci.blogspot.com/2024/08/blog-post_27.html
