Тишината е злато
Луѓето често мислат дека зборовите ослободуваат, дека тие се одговор на сите прашања и решение за сите проблеми.
Но, зборовите можат да бидат меч со две острици - едната страна штити, а другата сече до срж. Затоа треба да знаете кога да зборувате, а кога да молчите.
Чувајте ги вашите радости за себе. Некои моменти се премногу скапоцени за да бидат изложени на свет кој не може да ги разбере.
Радоста во својата најчиста форма не бара потврда од другите. Треба да се носи внатре, како пламен што те грее во тишина.
Семејните тајни, најскриените мисли и планови, тоа се нашите внатрешни светилишта. Да ги споделите без причина значи да ја компромитирате нивната вредност, а понекогаш и себеси.
Нема потреба да кажувате никому или да споделувате нешто само така.
Не затоа што криеш нешто, туку затоа што мудроста е во изборот на зборовите и моментот да ги кажеш.
Молчењето не значи лажење, ниту пак одбегнувањето од вистината.
Тишината е често највисоката форма на искреност - кон себе и кон другите.
Во исповедта, каде што вистината е најчиста, таму има место за сите детали.
Вистината не се мери по количината на зборовите, туку според нивната искреност.
Тишината е нашето злато. Тоа е оклоп за срцето, огледало за душата, простор каде мислите добиваат јасност.
Јазикот брборења, напротив, ретко носи добро. Тоа носи превирања и конфузија таму каде што можеше да има јасност.
Тишината не е слабост.
Тоа е сила што многумина не ја разбираат. Кога светот би молчел повеќе и би зборувал помалку, можеби конечно би го слушнале она што е навистина важно - шепотот на љубовта, повикот на совеста или дури и нашиот сопствен внатрешен глас што нè води кон мир. Затоа, внимателно избирајте ги зборовите и не плашете се од тишината.
Често содржи сè што некогаш сте барале.
Source: https://poukinasvetitestarci.blogspot.com/2024/11/blog-post_21.html
