Битката со времето можеби е нееднаква, но надежта секогаш ќе биде тука.

Како што старееш, работите стануваат потешки. . .

Секој ден е реалност на која сте повикани да се прилагодите. Мора да почнете да го слушате вашето тело бидејќи тоа сега ќе ви каже дека не може да одговори. Ќе ти ѕвони ѕвона, кои ќе бидат печати и знаци на времето и абењето. Многу пати минатото ќе те прогонува, па дури и кога си поминуваш добро, ќе дојде тој момент кога погледот ќе ти замрзне и мислите на вина за минатото ќе те натераат да се запрашаш: „Зошто го направив тој избор?“, „Зошто не реков не на тоа нешто или да на нешто друго?“. Ќе има моменти во секојдневниот живот што ќе ве направат тажни. Различен вид тага и вознемиреност. Ова се моментите кога сте зад затворени врати во длабочините на вашето срце и сте во дилема дали конечно сте подготвени да ги отворите и да видите што има внатре. Многу пати, дури и при исповед, не сте ги отвориле овие врати затоа што се плашите. Не се плашиш од она што ќе го сретнеш, туку се двоумиш дали си подготвен да се откажеш или дури и да се бориш со своите демони. Секогаш ќе постои помислата дека злиот те моли за вечен брак, а во некој агол Младоженецот те гледа со поглед полн со трпение и љубов. Се огледуваш на времето и се чувствуваш тажно, но за жал тоа не се враќа. Учете од минатото, претворајте ги слабостите во предности за да ви биде посветла иднината.

Како што старееш, секојдневниот живот е борба, војна. Борба со твоето старо јас. Битка за заборавање и исцелување на вашето минато. Во целата оваа збрка, знаете дека имате Бог отелотворен, распнат и воскреснат. Бог кој, во сите овие грижи и прашања, ти кажува дека те сака до крај. Бог Кој не те осудува, туку те прегрнува за да ги излечи твоите рани.

Погледнете како се враќате кон вашата детска невиност додека растете. Секоја година е чекор поблиску до големиот состанок. Оној што го посакуваш, но од кого всушност се плашиш. Не се плашиш од Бога, туку од себеси, а тоа те излудува уште повеќе. За среќа, со прошка и исповед, сè е исцелено и осветено. 

Да трчаме со крик , желба и надежна прегратка. Времето минува и ќе нè одмине. Но, да останеме блиску до Оној, Кој ги победи ѓаволот и смртта. Тоа е нашата единствена надеж, сè што ни остана. . .

Отец Спиридон Скутис