Свети Јован Руски и докторот болен од рак
Во Евија живеел и работел доктор по име Манцорос. Како лекар бил многу добар, но не верувал во Христа и всушност не сакал да слуша дискусии поврзани со религијата и душата. Тој успеа да се спротивстави на религијата и неговите ставови беа тврдокорни за темата христијанство.
Така тој се разболе и многу сериозно. Несфатливата болест му се приближила на неверниот лекар кој го сфатил нејзиното доаѓање со ужасни болки. Со неподносливи болки бил пренесен во болницата Халкида. Таму поради сериозноста на болеста не можеле да го хоспитализираат. Така го испратиле во Атина во клиниката „Пантократор“ лоцирана на улица 3 септември.
Таму му биле извршени радиолошки и хемиски тестови, кои покажале дека терминалната болест го нападнала дебелото црево на докторот.
Кога целиот живот на докторот беше општествено поставен и тој лесно можеше да каже и прави што сака, докторот беше апсолутен во својот збор за Христос и светителите. Сето тоа беше добро исполирана лага за неверниот лекар. Единствената вистина беше гревот.
Тоа беше местото каде што побегна кога во неговиот живот се појавија мали црни меурчиња. Но, сега, работите беа поинакви. Темните облаци кои долго време го засениле неговиот живот не можеле да се отстранат со неговиот омилен метод кој не бил ништо друго туку грев.
„До семоќниот Бог, само надеж, колега“
Ова беше дијагноза-апел на неговите колеги, кои му објаснија, поради професијата. И тој самиот, поради својата професија, сфатил дека пламенот на надежта ќе згасне. Така лекарите во болницата му кажале дека доколку се согласи и тој може да биде опериран следниот ден. Така тој се согласи врз основа на медицинското знаење што исто така го имаше.
Но зборовите на колегите: „До семоќниот Бог, само надеж, колега“, го доведоа во пресрет на операцијата, на спонтана молитва, која излезе од неговата душа. Го молеше Бога не само да го оздрави, туку и да му прости за неверството што го покажуваше толку години.
За време на молитвата некој тропнал на вратата и го прекинал. Тоа беше еден убав млад човек, кој туркајќи ја вратата со рацете, влезе во собата на лекарот и следеше следниот дијалог:
- Што имаш?
- Многу сум болен.
– Немаш ништо.
- Што велиш, мој Христијане? Имам доцен стадиум на рак на дебелото црево и утре сум на операција. Дали разбираш што ми се случува?
– Немаш веќе ништо. Ти направив добро.
- Како не се срамиш пред болен човек? Дали се шегуваш со мене?
– Јас сум Свети Јован Руски. Бидејќи инсистираш, направи ја операцијата утре и ќе се увериш дека немаш ништо.
Младиот човек исчезна. Но, докторот, полн со вознемиреност, заѕвони на ѕвончето за да ги праша медицинските сестри дали го виделе тој млад човек, кој ја напуштил својата соба. Но залудно затоа што ниту една од медицинските сестри ништо не видела. Следниот ден болниот лекар бил примен во операционата сала за операција. Докторите подготвени за операција одеднаш слушаат како докторот им кажува дека не му е потребна операција и дека е во добра здравствена состојба.
– Свети Јован Руски ме исцели.
– Ама што ни кажуваш? Во 20 век сме колега, што зборуваш?
Колегата мора да е во агонија, зборуваа лекарите од болницата, додека инсистираа на операција, поради намаленото припишување на пациентот. Му дале седативи за операцијата и кога го отвориле туморот го немало. Светителот го направи своето чудо и лекарите беа збунети, гледајќи се еден со друг. Докторот беше сосема добро. Самиот доктор ги кажува овие работи насекаде, каде и да е. Да ја имаме желбата на Свети Јован, амин.
Source: https://poukinasvetitestarci.blogspot.com/2024/06/blog-post_62.html
