Дедо Наум: Кој има уши да чуе и отворено срце за да разбере..

        Она што пред некој ден го напишав за редовното причестување со Светите Тајни на Телото и Крвта Христови, слушам дека предизвикало недоумици кај некои мои духовни чеда, иако во ниеден момент не помислив дека такво нешто е можно додека го пишував текстот.

Сега слушајте ме добро. Прво, кога пишувам нешто, гледам да не пишувам од себе, туку од Светото Предание на Црквата, односно од Светите Канони и од Светите отци на Црквата. Можам да ви наведам колку сакате примери и од Светите Канони и од Светите отци на таа тема, но еве само еден: „Сите верни, кои влегуваат во црква и писмата ги слушаат, но не остануваат на молитвата и светото причестување до крајот, како оние кои безредие прават, да се одлачат од црковното општење“ (Правило на светите Апостоли - 9). Ова и многу друго можете да прочитате во официјалниот документ на Руската Православна Црква – „За учество на верните во Евхаристијата“, објавено кај нас прво од Преспанско-пелагониската епархија; еве и линк: http://www.pppe.mk/.../za-uchestvuvaneto-na-vernite.../... - како и на многу други места во светоотечката литература.

            Второ, да не ве лаже никој, Епископот ја возглавува Локалната Црква и се наоѓа на место и обличје Христово; и како икона Христова тој е единствен духовен отец на Црквата што ја возглавува; секое друго свештено лице што извршува духовничка должност е само негова продолжена рака и сѐ што прави, прави во името на својот Епископ, како што и Епископот сѐ што прави, прави само во името Христово. Господ не ја организирал Црквата ниту како презвитероцентрична, ниту како старецоцентрична, ниту како игуменоцентрична, туку само како епископоцентрична.

            Да повторам, единствена Глава на Црквата е Христос, а Епископот се почитува како оној што е на место и обличје Христово, како икона Христова. Ова го потврдува и Самиот Господ Исус Христос во Своето Евангелие, говорејќи им на Своите ученици: „Кој ве слуша вас, Мене Ме слуша; и кој се откажува од вас, од Мене се откажува, а кој се откажува од Мене, се откажува од Оној што Ме пратил“ (Лука 10, 16). Затоа, сите верни се должни да го слушаат својот Епископ, додека тој учи согласно Светата Православна Вера, Светите Канони и Светите отци на Црквата и додека е надлежен Епископ за својата Епархија, ако сакаат да го имаат Божјиот благослов во својот живот. Ако се најде некој презвитер (свештеник) кој без канонска причина не го слуша својот Епископ и тајно ги поучува луѓето спротивно на својот Епископ – за што било друго, тој се поставува себеси како идол, од луѓето прави идолопоклоници, а сите заедно стануваат секта. Епископот има власт да го расчини таквиот – ако дознае, но може и да не го прави тоа; посебно ако таквиот и тие неколкумина околу него не значат ништо посебно – како бројка, и немаат никаква активна позиција во Црквата. Но, затоа можат да бидат добар пример за тоа како не треба – и за себе и за другите што ќе видат, од сето тоа што ќе им се случува во животот.    

И таквите треба да си знаат уште од сега, дека надвор од послушание на својот Епископ ниту некаков собир им се важи, ниту причестувањето им се важи, ниту молитва, ниту погреб ќе им се важи, ниту ништо што прават; и можат да си се сметаат како одделени од Црквата – не дека Епископот ги одделува, туку тие самите себе си се одделуваат, одделувајќи се од Епископот и од послушанието кон него, како и од неговиот благослов, а сето тоа на голема нивна несреќа.

       И сѐ додека не се покајат и исповедаат за овој свој грев и пад, или пред својот Епископ или пред свештено лице во негово послушание, состојбата во која самите себе си се поставиле ќе биде активна. А Епископот би им бил најголем непријател ако ова не им го каже, а го знае; и ако ги остави во прелеста во која се наоѓаат. Можеби напишаново некому нема да значи многу сега, но самиот ќе види како во големи несреќи или пред самата смрт – ќе му значи сѐ!, Дедо Наум.