Душата што дава, добива вечност
Сè што имаме на овој свет е само привремено. Нашиот имот, слава, па дури и нашето тело - сè е минливо како утринската магла што се топи под сончевите зраци. Но, има едно богатство кое никогаш не поминува, едно богатство што ништо не може да се уништи - љубовта и милоста.
Кога даваме, навистина не губиме. Со давањето леб на гладниот, вода на жедниот или утеха на плачот, се збогатуваме со вечни дарови. Милостината не е само материјална; пред сè е дар на душата. Да му подадеш рака на братот кој има потреба значи да се приближиш до Христа, кој рекол: Што и да направите на едно од овие најмалите, мене ми правите.
Нема мала милостина, бидејќи во Божјите очи секоја љубов и секој труд има неизмерна вредност. Некогаш една чаша вода ќе спаси душа, а понекогаш еден збор изговорен со љубов ќе го промени целиот живот на оној што го слуша.
Милостината ја откупува душата, бидејќи ја сумира суштината на нашето спасение - љубовта. Ги урива ѕидовите на себичноста, гради мостови меѓу луѓето и нè издигнува до Небесното Царство.
Даваме смртно и примаме бесмртно. Малку даваме и бескрајно добиваме. Затоа што Бог, како љубов и добрина, не не наградува според мерката на нашето давање, туку според големината на нашето срце.
Затоа, да бидеме оние кои не бројат колку дале, туку оние кои знаат дека дале од љубов. Затоа што тоа е тајната: тој што мисли дека е сиромав, а дава, станува најбогат во вечноста.
Милоста е клучот на рајот, а љубовта е неговата круна. Да го отвориме своето срце, бидејќи секогаш кога даваме од себе, се доближуваме до Оној кој дал сè за нас.
Source: https://poukinasvetitestarci.blogspot.com/2024/12/blog-post_54.html
