Беше студено утро кога Јован, човек чиј живот честопати беше обележан со падови, зачекори во Црквата на младоста.
Ѕидовите беа насликани со фрески кои сведочеа за вековните гревови и покајанија, а тивко гореа свеќи како потсетник на животот кој постојано гореше во борбата меѓу светлината и темнината.
Јован бил еден од оние што згрешиле, можеби повеќе отколку што некои можеле да простат.
Неговиот пат до покајанието не беше лесен, но тој ден дојде со надеж, бидејќи длабоко во себе веруваше дека и нему му е можно да му се даде прошка.
Стоеше во задниот ред, во сенките, избегнувајќи го погледот. Тој потсети на зборовите на Светиот Владика Николај: Човекот е посилен од секоја планина, но и послаб од секоја трева. Тој е посилен кога е во Бога и послаб кога се оддалечува од Него. Јован сфати што значи да се оддалечиш од Бога.
Секоја грешка, секој пад беше чекор подалеку од Бога, исто така чекор што сега сакаше да го врати назад.
Јован знаеше дека многу луѓе нема да веруваат во неговата промена.
Некои ги разочара во минатото, а други како да се радуваа на секој негов неуспех, како неговите грешки да беа утеха за нивните суети.
Се сеќаваше и на зборовите на патријархот Павле: Да се биде човек значи да не се враќаме на старите гревови, бидејќи ако постојано се потсетуваме на минатото, заедница никогаш нема да има.
Почна службата, а свештеникот зборуваше за гревот и покајанието. Тој објасни дека секоја болест, и физичка и духовна, е тежок товар, но дека секоја болест е излечива, ако има вера и покајание.
Јован почувствува како зборовите му навлегуваат длабоко во срцето. Сакаше да им каже, да им вика на сите во Црквата: Се сменив, но знаеше дека зборовите не се доволни!
Неопходно е неговата промена да биде жива, опиплива, посведочена со дела, не само со зборови.
По службата, една жена се загледа во него. Тоа беше Ана, пријателка од детството.
Таа беше една од оние на кои им должи најмногу извинување.
Јован, рече таа тивко, сите се сменивме, не знам дали можам да ти верувам, Јован длабоко воздивна.
Не ве молам веднаш да ми верувате, рече тој, само ве молам, дајте ми шанса да покажам дека сум се променил.
Ана кимна со главата, но во нејзините очи имаше многу сомнеж. Јован сфати дека простувањето не доаѓа лесно.
Поминаа денови, а Јован се трудеше да живее правилно, не враќајќи се на старите гревови. Им помагаше на сиромашните, се грижеше за болните соседи и се молеше за мир во неговото срце.
Луѓето полека ја забележуваа неговата промена, но сепак не беше лесно да се стекне нивната доверба.
Една вечер, додека Јован седел на клупа во паркот, му пришол стар свештеник.
Слушнав за твојата борба, рече тој нежно, и знај, чедо мое, дека Бог не потсетува на гревовите на оној кој искрено се кае.
Ние сме тие кои постојано се потсетуваме на минатото. Ако ние, луѓето, научиме да сакаме и да не судиме, тогаш и нашите заедници ќе бидат исцелени.
Свештеникот се насмевна и продолжи: Запомнете, гревот е болест - покајанието е лек.
А на лекот му треба време да делува.
Тие зборови останаа во срцето на Јован. Знаеше дека е негова должност да продолжи да се обидува, без разлика колку долго ќе му треба. Знаеше дека не секој веднаш ќе реши да му даде шанса, но надежта живее во него, како и љубовта што ја наоѓаше во секој нов ден.
И Ана, исто така дојде еден ден, му подаде рака и рече:
Ти верувам. Ако Бог не суди, која сум јас да го сторам тоа?
Поуката: Потребно е време и трпение за да се промени срцето, но не е можна промена без љубов, вера и поддршка.
И како што еднаш рече патријархот Павле: „жДа бидеме луѓе, и не само во ова време, туку во секое време, љубовта и разбирањето нека бидат наши водичи, бидејќи само така можеме да се излечиме заедно.
Source: https://poukinasvetitestarci.blogspot.com/2024/11/blog-post_7.html
