Искушенија во пустината
„И беше таму, во пустината, четириесет дни искушуван од сатаната“ ( Марко 1:13 ) .
Често мислиме дека сатаната има поголема моќ над нас во толпата отколку во пустината, но се лажеме. Библијата често покажува дека искушението е секогаш најголемо во пустината. Падот на големите луѓе најчесто се случувал во нивните моменти на осаменост. Мојсеј остана цврст додека стоеше пред фараонот, и само во пустината му пропадна трпението. Исто така, Давид подлегнал на искушението дури по крајот на битката, кога се населил да се одмори. Секогаш е полесно да се победи гревот во присуство на сведоци отколку во тишината на осаменоста; тогаш овој грев нè опседнува со удвојна сила. Главниот извор на искушението се нашите мисли, кои нè опседнуваат со неодолива сила кога сме сами. Затоа Апостол Павле вели: „Поради тоа примете го сето оружје Божјо, за да можете да се браните во лош ден, та, откако ќе победите, да се одржите“ ( Ефес. 6:13 ).
Боже! Само ти смири ги моите мисли, биди ми Помошник во мојата пустина! Таму, во часовите на осаменост, најмногу ми треба Твојата заштита. Дозволи ми, Господи, да почувствувам дека само под Твојата сенка ќе бидам безбеден! Во миг на искушение, кога ниту едно земно суштество не е способно да му се спротивстави на непријателот, Само Ти, Безгрешен, испружи ја раката кон мене и изведи ме од оваа пустина во која талкам! Ти, кој „што Сам претрпе, откако беше искушан, во тоа ќе може и на искушуваните да им помогне“ (Евр. 2:18 ).
Од дневникот на еден православен свештеник
Source: https://poukinasvetitestarci.blogspot.com/2024/07/blog-post_68.html
