КАКО ДА СЕ ПОБЕДИ УНИНИЕТО- Игумен Нектариј (Морозов)
Еве чест разговор по исповедта:
– А зошто сте така обесхрабрени, стушени? Ве спопаднала ли тегобност?
– Да, ме измачува голема тегобност.
– Зошто?
– За ништо посебно, туку поради самата животна состојба. Што и да посакам на работа да направам, не ми оди. Имам чувство како некоја зла сила да паѓа врз сè што се обидувам да сработам. Дома се расправаме за глупости, сето тоа ми е веќе смачено. Здравјето ми попушта, би требало да се занимавам со некаков спорт, но никако да преземам нешто во таа насока.
– Навистина не ви е лесно… Треба да се потрудите што поскоро да се избавите од таквата состојба.
– Се обидувам! Дење-ноќе размислувам како да ги подобрам нештата на работа, како да ги исправам односите со жена ми, како да најдам време за некаква физичка активност… Се обидувам и нема да престанам да се обидувам да сторам сè што е во моја моќ!
***
Унинието (очајувањето), несомнено е една од најстрашните и најразорните болести на човековата душа. И додека другите страсти, кога ќе го совладаат човекот, го поттикнуваат нешто да посакува и кон нешто да се стреми, т.е. активираат различни процеси во него, униниетото пак, не избавувајќи го човекот од останатите страсти, постепено го доведува до целосна духовна парализа. Човекот што ќе подлегне под власта на унинието е како цвеќе поклопено со метален лонец: лишено од светлина, воздух и вода, цвеќето овенува и умира!
И за нештата да бидат уште почудни, човекот што е совладан од унинието, без разлика на целата негова духовна заслабнатост и опустошеност од унинието, и понатаму прави многу и тешки гревови. А од тие гревови и нивната тежина, како и од помислата на судбината по смртта, унинието уште повеќе се продлабочува. Човекот бесцелно само се врти во тој страшен и безизлезен круг, не знаејќи како од него да излезе и како од него да се ослободи.
Притоа, една од главните грешки, колку тоа и да изгледа чудно, е да се мисли дека лекот за целата таа состојба е во обидот „сè да се промени“, нешто за што зборувавме на почетокот од нашиот текст. Човекот, тогаш, почнува со менувањето на својата душевна состојба, и преку таа промена, доаѓа до посакувана „промена на сè“ она што го поттикнува на униние. Тоа звучи сосем логично. Но …
Што ќе се случи доколку човекот не успее да ги промени надворешните околности? Ако го вложи целиот можен напор, ако го побара секој можен начин на решавање на проблемот, ако дури побара и стручна помош од оние кои можат да помогнат, ако притоа и се моли, а сепак не дојде до никакво подобрување? Или уште полошо, што ако животната ситуација воопшто не зависи од самиот човек? Што да се направи тогаш? Да се препушти ли уште повеќе на унинието, „напредувајќи“ од лошо кон полошо?
Сметаме дека ова е неправилен редослед на постапките. Сите сили, пред сè, не треба толку да се насочуваат кон „решавање на проблемите“ (што го предизвикале унинието), колку кон борбата против самото униние. Да се совлада унинието – тоа е примарната задача! Тогаш човекот ќе има повеќе сила за решавање на останатите проблеми.
Лесно е тоа да се каже, но како да се постигне? Онака како што се постигнува и сè друго што стои во врска со нашето спасение. Како се добива Царството Божјо? Со напор: и силните го грабаат (Матеј 11, 12). Човекот не може секогаш да ги смени околностите во кои живее, но може да го смени својот однос кон тие околности. Преподобен Антониј Велики говореше: „Она што те ожалостува, нека ти стане извор на радост“. Овие зборови навистина ни звучат чудно, загадочно, парадоксално. Но, христијанското сфаќање на животот на луѓето кои се надвор од Црквата, честопати делува парадоксално. Меѓутоа, суштината е токму во христијанското сфаќање на животот.
Болен си и не можеш да се ослободиш од болеста? Но, Господ ти ја испратил болеста за да се усовршуваш во трпението, за да напредуваш во христијанската храброст. Зарем оваа мисла не те утешува?
Недобронамерните луѓе вршат притисок врз тебе, те навредуваат, ти досадуваат, те прогонуваат за ништо? Но, зарем не сакаш преку трпение на тие неволји да станеш поблизок до Оној кон којшто постапуваа на ист начин, за на крајот да го распнат на Крст?
Не ти поаѓа од рака да го направиш она што сакаш, се тетеравиш и се мачиш, но без успех? Зарем ниеднаш не помисли дека Господ не само што нема да ти помогне, ами напротив, ти поставува препреки затоа што знае дека таа работа, во крајна смисла, нема да ти биде од корист ами ќе ти наштети?
Се трудиш и се подвизуваш за да научиш да ги победуваш искушенијата, за да живееш вистински и непосрамен христијански живот, но во својот труд не успеваш и постојано одново паѓаш? И тоа тешко ти паѓа и е болно за тебе? Размисли: Господ го гледа твојот труд и твојата ревност, и ти допушта да паѓаш – за да се смириш, затоа што сака да те научи за најважната и највозвишената доблест.
Победата над унинието е секогаш дело на верата, нејзина пројава, сведоштво за неа. Не е воопшто задолжително верата да биде силна и голема: нека биде таа голема макар колку семе синапово, нека ја има макар и во траги! Духот на унинието тежнее да ја уништи верата во човекот, да го одземе од нас тој дар Божји, затоа што непријателот на нашето спасение знае колкава е силата на верата. Да му се спротивставиме колку што е во наша моќ!
Пред мислениот поглед на твојот ум треба секогаш да се поставува она што е светло и радосно, треба да се осветлува темнината на твоето срце со светли примери – примери на Божја помош, примери на Неговата милост кон луѓето; со сеќавање дека не сме биле секогаш толку несреќни колку што сме денес; со увереност дека после бурата, небото на нашиот живот ќе се разведри…
И задолжително треба на Бога да му се благодари за сè! Дури и ако нашето срце не се одѕива, треба макар со уста на Бог да му се благодари! И уште нешто: треба на секој можен начин да му се спротивставува на унинието и на она кон што тоа нè турка. На крајот, „ќе се измори“ и унинието и ќе се тргне од нас, а ние за тоа, првично, нема ни да бидеме свесни.
Превод: Братство од манастирот
„Св. 40 Севастиски Маченици“- Банско
КАКО ДА СЕ ПОБЕДИ УНИНИЕТО- Игумен Нектариј (Морозов)
Еве чест разговор по исповедта:
– А зошто сте така обесхрабрени, стушени? Ве спопаднала ли тегобност?
– Да, ме измачува голема тегобност.
– Зошто?
– За ништо посебно, туку поради самата животна состојба. Што и да посакам на работа да направам, не ми оди. Имам чувство како некоја зла сила да паѓа врз сè што се обидувам да сработам. Дома се расправаме за глупости, сето тоа ми е веќе смачено. Здравјето ми попушта, би требало да се занимавам со некаков спорт, но никако да преземам нешто во таа насока.
– Навистина не ви е лесно… Треба да се потрудите што поскоро да се избавите од таквата состојба.
– Се обидувам! Дење-ноќе размислувам како да ги подобрам нештата на работа, како да ги исправам односите со жена ми, како да најдам време за некаква физичка активност… Се обидувам и нема да престанам да се обидувам да сторам сè што е во моја моќ!
***
Унинието (очајувањето), несомнено е една од најстрашните и најразорните болести на човековата душа. И додека другите страсти, кога ќе го совладаат човекот, го поттикнуваат нешто да посакува и кон нешто да се стреми, т.е. активираат различни процеси во него, униниетото пак, не избавувајќи го човекот од останатите страсти, постепено го доведува до целосна духовна парализа. Човекот што ќе подлегне под власта на унинието е како цвеќе поклопено со метален лонец: лишено од светлина, воздух и вода, цвеќето овенува и умира!
И за нештата да бидат уште почудни, човекот што е совладан од унинието, без разлика на целата негова духовна заслабнатост и опустошеност од унинието, и понатаму прави многу и тешки гревови. А од тие гревови и нивната тежина, како и од помислата на судбината по смртта, унинието уште повеќе се продлабочува. Човекот бесцелно само се врти во тој страшен и безизлезен круг, не знаејќи како од него да излезе и како од него да се ослободи.
Притоа, една од главните грешки, колку тоа и да изгледа чудно, е да се мисли дека лекот за целата таа состојба е во обидот „сè да се промени“, нешто за што зборувавме на почетокот од нашиот текст. Човекот, тогаш, почнува со менувањето на својата душевна состојба, и преку таа промена, доаѓа до посакувана „промена на сè“ она што го поттикнува на униние. Тоа звучи сосем логично. Но …
Што ќе се случи доколку човекот не успее да ги промени надворешните околности? Ако го вложи целиот можен напор, ако го побара секој можен начин на решавање на проблемот, ако дури побара и стручна помош од оние кои можат да помогнат, ако притоа и се моли, а сепак не дојде до никакво подобрување? Или уште полошо, што ако животната ситуација воопшто не зависи од самиот човек? Што да се направи тогаш? Да се препушти ли уште повеќе на унинието, „напредувајќи“ од лошо кон полошо?
Сметаме дека ова е неправилен редослед на постапките. Сите сили, пред сè, не треба толку да се насочуваат кон „решавање на проблемите“ (што го предизвикале унинието), колку кон борбата против самото униние. Да се совлада унинието – тоа е примарната задача! Тогаш човекот ќе има повеќе сила за решавање на останатите проблеми.
Лесно е тоа да се каже, но како да се постигне? Онака како што се постигнува и сè друго што стои во врска со нашето спасение. Како се добива Царството Божјо? Со напор: и силните го грабаат (Матеј 11, 12). Човекот не може секогаш да ги смени околностите во кои живее, но може да го смени својот однос кон тие околности. Преподобен Антониј Велики говореше: „Она што те ожалостува, нека ти стане извор на радост“. Овие зборови навистина ни звучат чудно, загадочно, парадоксално. Но, христијанското сфаќање на животот на луѓето кои се надвор од Црквата, честопати делува парадоксално. Меѓутоа, суштината е токму во христијанското сфаќање на животот.
Болен си и не можеш да се ослободиш од болеста? Но, Господ ти ја испратил болеста за да се усовршуваш во трпението, за да напредуваш во христијанската храброст. Зарем оваа мисла не те утешува?
Недобронамерните луѓе вршат притисок врз тебе, те навредуваат, ти досадуваат, те прогонуваат за ништо? Но, зарем не сакаш преку трпение на тие неволји да станеш поблизок до Оној кон којшто постапуваа на ист начин, за на крајот да го распнат на Крст?
Не ти поаѓа од рака да го направиш она што сакаш, се тетеравиш и се мачиш, но без успех? Зарем ниеднаш не помисли дека Господ не само што нема да ти помогне, ами напротив, ти поставува препреки затоа што знае дека таа работа, во крајна смисла, нема да ти биде од корист ами ќе ти наштети?
Се трудиш и се подвизуваш за да научиш да ги победуваш искушенијата, за да живееш вистински и непосрамен христијански живот, но во својот труд не успеваш и постојано одново паѓаш? И тоа тешко ти паѓа и е болно за тебе? Размисли: Господ го гледа твојот труд и твојата ревност, и ти допушта да паѓаш – за да се смириш, затоа што сака да те научи за најважната и највозвишената доблест.
Победата над унинието е секогаш дело на верата, нејзина пројава, сведоштво за неа. Не е воопшто задолжително верата да биде силна и голема: нека биде таа голема макар колку семе синапово, нека ја има макар и во траги! Духот на унинието тежнее да ја уништи верата во човекот, да го одземе од нас тој дар Божји, затоа што непријателот на нашето спасение знае колкава е силата на верата. Да му се спротивставиме колку што е во наша моќ!
Пред мислениот поглед на твојот ум треба секогаш да се поставува она што е светло и радосно, треба да се осветлува темнината на твоето срце со светли примери – примери на Божја помош, примери на Неговата милост кон луѓето; со сеќавање дека не сме биле секогаш толку несреќни колку што сме денес; со увереност дека после бурата, небото на нашиот живот ќе се разведри…
И задолжително треба на Бога да му се благодари за сè! Дури и ако нашето срце не се одѕива, треба макар со уста на Бог да му се благодари! И уште нешто: треба на секој можен начин да му се спротивставува на унинието и на она кон што тоа нè турка. На крајот, „ќе се измори“ и унинието и ќе се тргне од нас, а ние за тоа, првично, нема ни да бидеме свесни.
Превод: Братство од манастирот
„Св. 40 Севастиски Маченици“- Банско
Еве чест разговор по исповедта:
– А зошто сте така обесхрабрени, стушени? Ве спопаднала ли тегобност?
– Да, ме измачува голема тегобност.
– Зошто?
– За ништо посебно, туку поради самата животна состојба. Што и да посакам на работа да направам, не ми оди. Имам чувство како некоја зла сила да паѓа врз сè што се обидувам да сработам. Дома се расправаме за глупости, сето тоа ми е веќе смачено. Здравјето ми попушта, би требало да се занимавам со некаков спорт, но никако да преземам нешто во таа насока.
– Навистина не ви е лесно… Треба да се потрудите што поскоро да се избавите од таквата состојба.
– Се обидувам! Дење-ноќе размислувам како да ги подобрам нештата на работа, како да ги исправам односите со жена ми, како да најдам време за некаква физичка активност… Се обидувам и нема да престанам да се обидувам да сторам сè што е во моја моќ!
***
Унинието (очајувањето), несомнено е една од најстрашните и најразорните болести на човековата душа. И додека другите страсти, кога ќе го совладаат човекот, го поттикнуваат нешто да посакува и кон нешто да се стреми, т.е. активираат различни процеси во него, униниетото пак, не избавувајќи го човекот од останатите страсти, постепено го доведува до целосна духовна парализа. Човекот што ќе подлегне под власта на унинието е како цвеќе поклопено со метален лонец: лишено од светлина, воздух и вода, цвеќето овенува и умира!
И за нештата да бидат уште почудни, човекот што е совладан од унинието, без разлика на целата негова духовна заслабнатост и опустошеност од унинието, и понатаму прави многу и тешки гревови. А од тие гревови и нивната тежина, како и од помислата на судбината по смртта, унинието уште повеќе се продлабочува. Човекот бесцелно само се врти во тој страшен и безизлезен круг, не знаејќи како од него да излезе и како од него да се ослободи.
Притоа, една од главните грешки, колку тоа и да изгледа чудно, е да се мисли дека лекот за целата таа состојба е во обидот „сè да се промени“, нешто за што зборувавме на почетокот од нашиот текст. Човекот, тогаш, почнува со менувањето на својата душевна состојба, и преку таа промена, доаѓа до посакувана „промена на сè“ она што го поттикнува на униние. Тоа звучи сосем логично. Но …
Што ќе се случи доколку човекот не успее да ги промени надворешните околности? Ако го вложи целиот можен напор, ако го побара секој можен начин на решавање на проблемот, ако дури побара и стручна помош од оние кои можат да помогнат, ако притоа и се моли, а сепак не дојде до никакво подобрување? Или уште полошо, што ако животната ситуација воопшто не зависи од самиот човек? Што да се направи тогаш? Да се препушти ли уште повеќе на унинието, „напредувајќи“ од лошо кон полошо?
Сметаме дека ова е неправилен редослед на постапките. Сите сили, пред сè, не треба толку да се насочуваат кон „решавање на проблемите“ (што го предизвикале унинието), колку кон борбата против самото униние. Да се совлада унинието – тоа е примарната задача! Тогаш човекот ќе има повеќе сила за решавање на останатите проблеми.
Лесно е тоа да се каже, но како да се постигне? Онака како што се постигнува и сè друго што стои во врска со нашето спасение. Како се добива Царството Божјо? Со напор: и силните го грабаат (Матеј 11, 12). Човекот не може секогаш да ги смени околностите во кои живее, но може да го смени својот однос кон тие околности. Преподобен Антониј Велики говореше: „Она што те ожалостува, нека ти стане извор на радост“. Овие зборови навистина ни звучат чудно, загадочно, парадоксално. Но, христијанското сфаќање на животот на луѓето кои се надвор од Црквата, честопати делува парадоксално. Меѓутоа, суштината е токму во христијанското сфаќање на животот.
Болен си и не можеш да се ослободиш од болеста? Но, Господ ти ја испратил болеста за да се усовршуваш во трпението, за да напредуваш во христијанската храброст. Зарем оваа мисла не те утешува?
Недобронамерните луѓе вршат притисок врз тебе, те навредуваат, ти досадуваат, те прогонуваат за ништо? Но, зарем не сакаш преку трпение на тие неволји да станеш поблизок до Оној кон којшто постапуваа на ист начин, за на крајот да го распнат на Крст?
Не ти поаѓа од рака да го направиш она што сакаш, се тетеравиш и се мачиш, но без успех? Зарем ниеднаш не помисли дека Господ не само што нема да ти помогне, ами напротив, ти поставува препреки затоа што знае дека таа работа, во крајна смисла, нема да ти биде од корист ами ќе ти наштети?
Се трудиш и се подвизуваш за да научиш да ги победуваш искушенијата, за да живееш вистински и непосрамен христијански живот, но во својот труд не успеваш и постојано одново паѓаш? И тоа тешко ти паѓа и е болно за тебе? Размисли: Господ го гледа твојот труд и твојата ревност, и ти допушта да паѓаш – за да се смириш, затоа што сака да те научи за најважната и највозвишената доблест.
Победата над унинието е секогаш дело на верата, нејзина пројава, сведоштво за неа. Не е воопшто задолжително верата да биде силна и голема: нека биде таа голема макар колку семе синапово, нека ја има макар и во траги! Духот на унинието тежнее да ја уништи верата во човекот, да го одземе од нас тој дар Божји, затоа што непријателот на нашето спасение знае колкава е силата на верата. Да му се спротивставиме колку што е во наша моќ!
Пред мислениот поглед на твојот ум треба секогаш да се поставува она што е светло и радосно, треба да се осветлува темнината на твоето срце со светли примери – примери на Божја помош, примери на Неговата милост кон луѓето; со сеќавање дека не сме биле секогаш толку несреќни колку што сме денес; со увереност дека после бурата, небото на нашиот живот ќе се разведри…
И задолжително треба на Бога да му се благодари за сè! Дури и ако нашето срце не се одѕива, треба макар со уста на Бог да му се благодари! И уште нешто: треба на секој можен начин да му се спротивставува на унинието и на она кон што тоа нè турка. На крајот, „ќе се измори“ и унинието и ќе се тргне од нас, а ние за тоа, првично, нема ни да бидеме свесни.
Превод: Братство од манастирот
„Св. 40 Севастиски Маченици“- Банско
Source: https://www.tiveriopol.mk/kako-da-se-pobedi-uninieto/
