Како може верникот да се ослободи од стариот паднат човек?
Страстите се раѓаат од себичност. Колку и да сме страсни, не можеме бестрасно да се поврземе со другите човечки лица и нешта. Нашите односи стануваат страсни и себични и не спречуваат вистински да уживаме со нашите ближни и со другите добра на светот. Ова на крајот нè води во осаменост, празнина, ќор-сокак.
Значи, кога велиме стар човек, мислиме на болната егоцентричност, од која страдаме сите, кој помалку, а кој повеќе.
Како ќе се ослободиме од оваа тешка ментална болест, која го труе целото наше постоење?
Само некој ослободен од оваа болест може да стане наш лекар. Само нова, нова личност би можела да ни даде можност да ја победиме болеста на стариот и да станеме нови - нови луѓе.
Сите знаеме дека овој нов човек е Богочовекот, нашиот Спасител Христос, кој според Библијата „не направи грев, не се најде лукавство во неговата уста“.
Исус Христос, од бескрајна љубов кон нас, ни нуди да се соединиме со Него и на тој начин да ни го пренесе сопствениот нов живот.
Со Светото Крштение, Миромазание, Света Причест, се случува нашето вградување во Телото Христово и нашето оживување од Христа.
Секој христијанин кој учествува во Христовиот живот, во Неговото тело кое е Црквата, со благодатта на Светиот Дух го примил семето на новиот живот. Но, и тој мора да се труди, за сè повеќе да се чисти од страстите и да се украсува со добродетели.
Да речеме едноставно: колку повеќе човек се празни од својата себичност, толку повеќе се исполнува со вистинската љубов и благодат Божја. Колку повеќе се намалува стариот човек, толку повеќе се зголемува новиот човек. Овој премин од стариот кон новиот човек не е лесен, бидејќи страстите имаат длабоки корени во нас и не се откорнуваат лесно.
Потребна е континуирана и долготрајна борба за да се исчистиме од страстите. Ова е борба на покајанието. Секој ден мораме да се каеме за нашата старост, односно за нашата грешност, нашата страст, нашата егоцентричност, нашата неспособност целосно да го сакаме Бога, нашиот Татко и нашиот ближен. И секој ден сме повикани да се стремиме кон љубов, смирение, јасна исповед, воздржаност, праведност, неосудување, молитва.
На тој начин во нас полека се случува едно ново духовно раѓање, раѓањето на новиот човек, кој е благодатен со Благодатта Божја.
Меѓутоа, како што секое породување е проследено со болки, така и духовното раѓање ги претпоставува болките на покајанието. Кога го распнуваме стариот човек, болиме, но тогаш во нас воскреснува новиот човек. Ние се вкрстуваме со Христос за да Го сретнеме.
Со нашата трпелива и секојдневна борба на покајание ќе се ослободиме од стариот и паднат човек и ќе се преобразиме во нови луѓе. Тоа се случи во житијата на нашите светци, кои ни го покажуваат патот со својот прекрасен живот.
Архимандрит Георгиј Капсанис
Source: https://poukinasvetitestarci.blogspot.com/2024/06/blog-post_6.html
