Господ ги зеде на себе сите наши таги и грижи и рече дека ќе ни обезбеди сè што ни треба. А сепак толку цврсто се држиме за нашите грижи, што не дозволуваме нашите умови и срца, нашите семејства и сите околу нас да најдат одмор.
Секогаш кога проблемите ми паѓаат како непремостлив товар и се трудам сам да ги поднесам сите грижи на манастирот и братството, си натрупам неволји на себе и на братството. Дури и најлесната задача се постигнува со огромни тешкотии.
Но, кога се доверувам себеси, братството и сè друго на Господа, тогаш и најтешките задачи се извршуваат со леснотија. Нема притисок и владее мир во братството…
Можеме да го чуваме целиот свет чувајќи ја атмосферата на небото во нас, зашто ако го изгубиме Царството Небесно, нема да се спасиме ниту себеси, ниту другите. Оној што го има Царството Божјо во себе, незабележливо ќе им го пренесе на другите.
Луѓето ќе бидат привлечени од мирот и топлината во нас, тие ќе сакаат да бидат блиску до нас, а атмосферата на рајот постепено ќе премине и кај нив. Речиси дури и не е неопходно да им се каже на луѓето за тоа.
Атмосферата на рајот ќе зрачи од нас дури и кога молчиме или зборуваме за секојдневни работи. Ќе зрачи од внатре, дури и ако не сме свесни за тоа.
Господ го повика секој од нас во постоење со одредена цел и план. И најмалото тревка на оваа планета има некаква мисија овде на земјата. И колку е точно ова за човечките суштества! Меѓутоа, понекогаш го нарушуваме и попречуваме Божјиот план. Имаме слобода или да ја прифатиме волјата.
Без разлика дали го отфрламе Бог, кој е љубов, не сака да ни ја одземе оваа слобода. Ни е дадена апсолутна слобода, но ние, во нашето лудило, често посакуваме бескорисни работи.
Старец Тадеј Витовнички
Source: https://poukinasvetitestarci.blogspot.com/2025/01/e_27.html
