Колку пати се каеме и немаме радост!
Колку пати се каеме и немаме радост! Тогаш сигурно е дека повторно ќе паднеме. Колку пати се исповедаме, а срцето не ни е запалено и опиено! Очигледно, ова вино е лажно.
Колку пати мислиме дека сме ја нашле вистината или радоста, а го немаме виното, духовната солза! Па, до кога мојата радост, мојата тага, моите покајанија ќе бидат лажни, сите мои жртви и жртви за Бога ќе бидат лажни? До кога ќе ја занемарувам и ќе ја живеам оваа лага?
Имам пијанство, но немам вино, немам солзи, зашто тврдоста на моето срце, кое се зголеми ми ги исуши очите. Сè доаѓа од срцето. Кога срцето е тешко, што можат очите да направат?
Тоа е авантура на нашите животи, поради нашите различни грижи и интереси. Односно, секогаш кога нешто не преокупира, нешто ни свети во очите како желба.
Денес се занимавам да го постигнам ова, утре да го обликувам мојот манастир на најдобар можен начин. Секој пат кога нешто ми го јаде и стврднува коренот на срцето, а потоа и главата и ме прави бескорисен.
Одвраќањето на умот и срцето е крајната неупотреба на човекот. Грижата, како што вели Библијата, води во ќорсокак. Сакам и немам. Сакајќи и немајќи, или повеќе се стремам кон нивното остварување, или барам други хоризонти, за да имам своја опиеност, своја радост. Така паѓам во одвраќање на срцето, живеам овде-онде, живеам насекаде, но не го живеам сопственото постоење.
Резултатот од овие различни занимања и одвлекувања е тоа што заборавам на сè. Заборавам дека немам вино, заборавам на заборавот што се раѓа во мене.
Архимандрит Емилијан Симонопетритски
Source: https://poukinasvetitestarci.blogspot.com/2024/11/blog-post_80.html
