Мир и тишина
Денешниот човек се плаши од осаменоста, не може да биде сам. Се стравува и во преполните градови и во селата...
Чуден факт: штом одиш, брат мој, во шумата, зошто не се откажуваш од мобилниот телефон, од радиото или од телевизијата? Оди слушај ја тишината!
Да се слушне шушкањето на лисјата, пеењето на птиците, реката што жубори, да се слушне како ветерот минува низ дрвјата и ги чисти и обновува и ги тера да пеат во својот премин, која не е дива и бурна, туку тоа е мека аура која го претставува Бога.
Човекот се плаши да биде сам, бидејќи Христос не е со него. Најголемиот пустиник не е сам. Многу луѓе прашуваат, како поминувте без телевизор? А ти, како поминуваш без осаменост? Без мир?
Ајде да видиме малку изолација, тишина, смиреност, тишина што е одлична лекција за учење...
Во светот не можеме да бидеме тивки, без да започнеме река од расправии.
И на местата на тишина, како што се Црквите, не молчиме... се слуша мрморење како да се работи за преполн пазар.
Тишината е спротивна на говорот. Човекот е рационално суштество. Внатрешниот дискурс станува и писмен дискурс, говор.
Меѓутоа, понекогаш говорот станува нон-стоп говор, заморен џагор. Тоа е празен збор, не конструктивен, без содржина, не е богат збор, напоен од Светиот Дух.
Разумот е подарок. Но, понекогаш станува страдање, како што велат, но дали овој човек не престанува?
Ајде да најдеме начини да учиме во тишина, како што сака Господ.
Но, не мислиме на случаите кога некои молчат, кога се погрешно разбрани, кога се расправаат, кога се лутат, кога се љубоморни и огорчени, кога имаат многу болки, кога се плашат, кога не сакаат, кога тајно подготвуваат измамнички цели и не зборуваат.
Овие случаи на молчење не се доблест.
Тишината во говорот е доблест, како што велат отците. Тишината е духовна, онаа што почнува од внатре кон надвор.
Ако внатрешноста не молчи, внатрешниот човек, внатрешниот свет, ако има вртоглавица од страстите, самољубието, среброљубието, зависта, алчноста, не можеш да се одмориш. Внатрешноста ќе ве изеде...
Кога има одмаздољубивост, кога мислиш дека си погрешно разбран, дека другите те клеветеле, тогаш цело време ќе зборуваш, ќе се мешаш, ќе викаш.
Духовната тишина е доблест што ни помага во урамнотежена употреба на говорниот збор и не-зборот на тишината.
Тишината е можност некој да разговара со себе. Не ни се дава оваа можност, браќа мои, и не наоѓаме можност да видиме кои сме.
Еве кој сум, таков сум, го презентирам ова и она, но да го видам тивко, не брзам.
Немаме време да се занимаваме со себе, затоа исповедта, каде што одиме да се посведочиме пред Господа со духовното сведоштво, е многу сиромашна, не вроди со плод, затоа што не сме ја научиле внатрешната тишина. .
Тишината бара пракса. Вежбата бара изолација. Но, каде ќе најдеме изолација? Кога бучавата не престанува во градовите во кои живееме?
А сепак, ако не можеме да имаме тишина на траење, како пустиник, можеме да имаме зони на тишина. Ајде да ставиме четвртина, дваесет минути во денот и да кажеме сега не разговараме.
Кога ги нема децата, да молчиме, да ги исклучиме телевизорите, кои се упади во нашите домови, кои покажуваат недостаток на почит кон човекот.
Значи, да најдеме зони на тишина, колку што можеме, до елементарен степен.
Старец Евсевиј Витис
Source: https://poukinasvetitestarci.blogspot.com/2024/10/blog-post_43.html
