Наместо да се занимавате со туѓи животи, занимавајте се со сопствениот живот.

Кога се занимавате со туѓи животи, во суштина признавате дека имате здодевен и неинтересен живот. Човекот кој прави „работи“ во својот живот не испитува, озборува и не се занимава со животите на другите.

Затоа, не ја пополнувајте празнината во вашиот живот со критики и озборувања. Вие сте неправедни кон другите, како и кон себе.

Запомнете дека нема да најдете среќа низ животот на другите. Повикани сте да бидете среќни низ вашиот пробен живот. Затоа живејте го својот живот и оставете ги животите на другите. За својот живот ќе му давате исповед на Бога, а не за животите другите.

Тоа не е твоја вина. Главно вината е вашата неактивност, вашата дрскост и вашата сложеност.Треба да се пронајдете себеси, да се докажете себеси, вашиот потенцијал.

Да се ​​соочиш и со твојата темнина и со светлината што постои во тебе.

Вашето его не ви дозволува да видите кои сте навистина. Напротив, ви создава илузии и утописки фантазии.

Престанете да го споредувате вашиот живот со животите на другите и конечно борете се не со другите, туку со вашето его.

Верувај ми, најголемата победа и успех во овој живот не е ниту професионално или општествено признание, ниту емоционална благосостојба, туку стекнување на Божјата благодат. Но, за да се направи тоа бара понизност. Треба да ја убиеме нашата себичност и сега да се движиме во овој живот со едноставност и несебичност, со добрина.

Така сме на крајот среќни: што Го  имаме Христос во нашите животи. Имајќи ја благодатта на Застапникот кој ги „лечи болните и надополнувајќи го она што недостасува“.