Свештеник Јани Мулев

Во манастирите најголема добродетел е послушноста кон игуменот. Секој монах дава завет на Бога дека ќе биде послушен до последен здив. Во манастирите е сосема легално да се бара и очекува дури и „слепа послушност“ од сите монаси кон старецот, доколку старецот е навистина свет и бестрасен. Но, таквите послушанија и барања од верниците, особено во парохиските цркви, добиваат трагикомичен карактер, ја претвораат Црквата во куклен театар, во циркуска претстава. Во градските цркви брачните свештеници не даваат монашки послушанија, туку најчесто даваат совети, а дали верникот ќе послуша или не – тоа е негова лична слобода и одговорност. Верниците кои се јавуваат да бараат благослов за најбанални работи, на пр. кои патики да ги купат, каде да одат на одмор, како да се облекуваат – едноставно не се на добар пат. Духовникот треба да ги научи сами да одлучуваат, а не да станат негови вечни „приврзоци“ или „послушници“. Послушанието е основна монашка добродетел, но ако излезе од рамките на манастирот, тогаш се изопачува во диктатура, сервилност, мешање во туѓ живот, контрола врз другиот, болно властољубие и укинување на дарот на слободата. Воведувањето на војничка дисциплина во Црквата е срам, трагедија и искривување на христијанскиот дух. А сето тоа ѝ причинува долгорочни штети на Светата Црква.

Православна светлина бр. 73