Навистина…кога последен пат си се молел?
И не мислам на молитвата, на тој избрзан Крст што го направи или на двата збора што недостасуваат што ги кажа пред да легнеш. Кога навистина се молеше? Барате милост и просветлување?
Кога клекна, престана да се грижиш за останатото и се молеше со покајание, со пофалби, со смирение?
Не се збуни...
Можеби читаме и знаеме многу за теолошките прашања.
Можеме да бидеме информирани за сите црковни настани.
Може да направиме екскурзии до манастири.
Можеби разговараме со духовни луѓе.
Можеме редовно да одиме во Црква...
Можеме да запалиме дваесет свеќи и десет свеќници на нашиот иконостас, да кадиме со темјан седум пати на ден во нашиот дом...
Но, ако немаме молитва во нашите животи, тогаш не треба да очекуваме духовен напредок.
Едно е да читаш за некого или да се информираш за нечиј живот, а друго е да имаш врска со него.
Молитвата е она што нè доведува во директна комуникација со Бога. Тоа се алфа и омега на нашиот однос со Бога.
Човекот кој не се моли нема врска со Бога. Тој може да знае за Бог или да каже дека верува во Бога, но нема врска со Бог.
Заедничка карактеристика на нашите Светители е молитвата. Или во пустината или во светот. Или во пештери или во палати.
Тоа не е молитва за нашите итни случаи. За жал, ова се случува затоа што нашето гледиште за Бог е погрешно.
За жал, ќе се молиме само кога нешто ќе тргне наопаку во нашиот живот. И ова покажува дека Бог се памети дури тогаш. И токму тоа докажува дека не се грижиме за нашето спасение, туку за нашиот земен просперитет.
Свети Порфириј рекол: Во мојата молитва не барам да бидам добро, туку да бидам добар.
Бараме да бидеме добро, да се чувствуваме добро, да се чувствуваме добро, но не бараме да бидеме добро дури и ако тоа ни чини.
Одиме кај духовници и бараме магични решенија. Ни вели да ја ставиме молитвата во нашите животи и ние негодуваме.
Ги молиме отците да се молат за нас, но ние не се молиме за себе!
Која е поентата на крајот на краиштата?
Да се биде добар или да се стане добар?
Да се биде среќен или да стане Светец?
Да се биде сакан или да се сака?
Дали нашиот земен живот треба да биде небесен или да се спасиме вечно?
Кои се нашите приоритети?
За тоа сведочи дали се молиме и како се молиме.
Се друго се наши илузорни илузии.
Значи, кога последен пат сте се молеле?
И ако се молиш, што велиш и што бараш?
Не ми одговарај.
Размислете и одлучете што сакате.
Не те обвинувам што сакаш, твое право.
Но, јас ви велам дека човекот кој се грижи за своето спасение ја има молитвата во центарот на неговиот живот.
Без молитва нема духовен живот…
Молитвата е прибежиште на христијанинот. Таму ги наоѓа одговорите, мир, надеж, утеха, милост. Затоа што таму го наоѓа Христос. Таму доаѓа Благодатта и ја осветлува нашата темнина, го менува нашето срце, дава друга перспектива на нашиот живот.
Молитвата е здив на животот, одмор на душата, тајна и Светотаинска нераспадливост на расипливото.
Тоа е откривање на вистината, искуство на вечноста, мајка на солзите, основа на покајанието, поткрепа во тагите, ангелско дело, изразување на пофалби и благодарност, отпор на искушенија...
Во молитвената тишина се случија најголемите чуда, најголемите откровенија и Богојавленија.
Оние кои ги живееле и ги живеат некои молитви кои не ги гледаме...
Архимандрит Павлос Пападопулос
Source: https://poukinasvetitestarci.blogspot.com/2024/09/blog-post_23.html
