Не можеме да ги промениме грешките што ги направивме.
Не можеме да ги промениме грешките што ги направивме.
Создадените рани не се бришат.
Минатото е тоа што е.
Но, она што можеме да го направиме е да избереме сега да живееме без да ги правиме истите грешки, но и да дозволиме нашите рани да зараснат, без да ги гребеме, без повторно да ги иритираме. Тешко да, но не и невозможно.
Тешко е да се затвори раната што ни е во душата и срцето, но се додека ја резбаме, само си нанесуваме штета.
Доволно страдавме. Време е да се ослободиме. Време е да се запали јагленот од минатото и да се стави темјан на надежта на него.
Време е да живееме без вина, без болка, без заматување на нашите солзи.
Бог не живее во нашето минато. Останува во нашето сега. Ако се покајавме за нашите грешки, тие беа избришани.
И ако нè повреди нешто или некој, да одвоиме време. Но, да не го поминуваме животот во беда или во улога на жртва или во огорченост.
Затоа што сè што успеваме е да си правиме неправда, да ги лишиме нашите срца од радост, да ги исклучиме нашите души од допирот на небото.
Повторно велам...запали го јагленот од минатото и стави го темјанот на надежта на него...
Архимандрит Павлос Пападопулос
Source: https://poukinasvetitestarci.blogspot.com/2024/05/blog-post_26.html
