Но, тогаш аплаузот се претвора во шамари.
Навлегуваш во животот на некои луѓе и ти аплаудираат, но потоа аплаузот се претвора во шамари.
Ве гледаат од личен интерес и кога не можат да го добијат тоа што го сакаат или не го давате она што го сакаат, радостите се претвораат во пороци.
Некои се ваши пријатели во добрите времиња, но ве напуштаат во тешките моменти.
Со другите јадеш на иста маса, им го даваш животот и те издаваат во една ноќ за забава. Некои погрешно ве толкуваат и завршуваат да ве осудуваат додека вие молчите.
Донесоа заклучоци и заклучоци без да ви дадат право да зборувате. Другите ти велат дека те сакаат и ценат и после некое време можат да те фрлат и да се преправаат дека не те познаваат без да запее петел.
Многупати поминуваш низ сопствената голгота, носиш крстови и на крајот нема кој да ти помогне.
Во радостите сите се на прво место, но солзите сами ги пролевате.
Некои ве полеваат со љубов, а други со оцет.
На крајот на краиштата, животот не се моменти, тоа се рани, траги и печати.
Животно патување со меѓустаници.
Некои станици имаат бои и мириси, додека некои се темни и смрдливи.
За среќа, возот на животот не застанува на станиците туку има крајна дестинација која е прегратката на Христос и за среќа Тој го имаше, го има и ќе го има последниот збор и ќе го стави својот потпис на крајот од нашата книга.
Надежта е дека додека сте распнати, боли и страда, на крајот Воскресението секогаш ќе триумфира.
Доаѓа Младоженецот, да трчаме да го прегрнеме…
Отец Спиридон Скутис
Source: https://poukinasvetitestarci.blogspot.com/2024/10/blog-post_85.html
