Петнаесет духовни поуки од Свети Јустин Поповиќ
1. Гревовите се земјотреси кои ја вртат целата душа, и ум, и срце и во нив формираат карпести клисури, расцепи, карпи. И ние талкаме низ нив, низ нашите внатрешни урнатини без дно. Во исто време, секој грев е болест на умот, болест на срцето, болест на душата, болест која секогаш раѓа од себе до смрт и се што е смртно. Но, пред сè, секој грев е пекол, се додека е во срцето, во душата, во умот.
2. Во нашиот земен свет реалноста е очигледна: колку помалку Бог го има во човекот, толку помалку човекот го има во човекот.
3. Само во Богочовекот човечката мисла постепено се преобразува во Семисла. Надвор од Богочовекот, човечката мисла е сосема бесмислена. Само подигната на Вечното, односно на Божественото-човечкото, таа ги победува сите смртни случаи и го разбива секој демонизам, без разлика од каде доаѓа.
4. Како виножито, човекот ќе биде развлечен по небото на животот; неговите краеви не се видливи; со едниот крај е потопен во материја, со другиот крај во суперматерија, во дух. Тоа е скала од земја до дух. Тоа е премин од материја во дух, и обратно - премин од дух во материја.
5. Во медицината, во науката, во филозофијата, ние не ја победуваме самата смрт, туку само нејзините претходници: болестите и тегобите. Згора на тоа, ги поразуваме делумно и привремено. Кои се триумфите на науката, филозофијата, технологијата наспроти застрашувачкиот факт за смртноста на сите човечки суштества? Ништо друго освен мрморење на збунети и исплашени деца.
6. Да се почувствува Господ Христос како душа на својата душа, како живот на својот живот - ова е бесмртноста на човекот, зашто тоа ја обезбедува безграничната и бесконечноста на мислата, чувството на животот. За вистинскиот христијанин бесмртноста е природна и логична, а со неа и во неа е безгранична и бесконечност. Тоа е она што го обезбедува и овозможува бесконечното морално усовршување, бескрајниот морален напредок кон Бога, во кој се собираат сите безгранични, сите бесконечности, сите совршенства.
7. Човеку, учествуваш во Божествено-човечкиот напредок, го постигнуваш ако мислиш, ако чувствуваш, ако се однесуваш како веќе да си Воскреснал, веќе да си ја победил смртта, веќе да си влегол во вечниот живот. И навистина, веќе ја победивте смртта, веќе сте влегле во вечниот живот, ако сте поверувале во Воскреснатиот Господ Исус Христос со сето свое срце, со сета душа, со мисла.
8. Црквата не е ништо друго туку Божествена работилница во која постојано се подмладува, освежува и зајакнува човечкото чувство и свест за личната бесмртност и бесконечност. Зарем молитвата не ја прави душата бесконечна со тоа што ја поврзува со Бога? Зарем милоста, добрината, кроткоста и постот не го прават човекот бесмртен, издигнувајќи го и срцето и душата во вечното Царство на Христовата Вистина? Да не се залажуваме: секоја молитва постепено ја победува смртта во нас и секоја Евангелска добродетел и сите заедно создаваат победа над смртта и обезбедуваат вечен живот.
9. Очигледно е дека стремежот за бесконечност не би можел да се всади во човекот по материјална природа, бидејќи тој самиот е ограничен и нема таков стремеж во себе. На ист начин, очигледно е дека човечкото тело не може да го пренесе тоа на човечкиот дух, бидејќи самото е ограничено. Постулатот останува единствениот логичен излез: човековиот стремеж кон бесконечност, кон бесмртност лежи во самата суштина на човечкиот дух. Создаден според Божјиот лик, човекот е се во овој стремеж. Зашто побожноста кај човекот е стремеж кон безграничните Божји вистини во сите светови.
10. Со Неговото Воскресение, Тој ја увери човечката природа вечна победа над смртта, а со Неговото Вознесение, бесмртен живот во вечноста на Трисветното Божество. Затоа, Тој е единствениот во човечкиот род кој има право да каже за себе: Јас сум Воскресението и животот (Јован 11:25).
11. Каде што нема грев, нема смрт, бидејќи само гревот создава смрт. И како што гревот е единствениот творец на смртта, така и безгрешноста, совршената светост е единствениот творец на бесмртноста.
12. Апостолската Православна Црква Христова сè во христијанството сведува на животворната личност на Богочовекот: учење, вистина, вистина, добрина и живот. Ликот на Богочовекот Христос е највисоката вредност на Црквата и нејзиното најголемо богатство. Сите други вредности ги добива од Него, како зраците од сонцето.
13. Богочовечноста е единствена категорија во која се движат и се остваруваат сите пројави на Православието. Бог во сè е на прво место, човекот е втор; Бог води, човекот се води; Бог дејствува, човекот помага. И ова не е некој трансцедентен, апстрактен, деистички Бог, туку Бог на најнепосредната историска реалност, Бог кој стана човек, живееше во категориите на нашиот човечки живот и на најочигледен начин се покажа како апсолутно свет,апсолутно добар, апсолутно мудар, апсолутно праведен, апсолутно вистинит.
14. Православниот христијанин никогаш не му припаѓа на себе, туку на сите Свети, а преку нив и на Пресветиот Господ Исус. Испитувајќи го неговиот дух, еден Православен христијанин си вели: мојот дух не е ништо освен ако не е исполнет и усовршен од Светиот Дух.
15. Не конформирањето и приспособувањето на Богочовекот Христос кон духот на времето, туку конформирањето и приспособувањето на духот на времето кон Христовата вечност, Христовата Богочовечност - ова е единствената вистинска мисија на Црквата. Христос во светот, Апостолската и Православната Црква.
Source: https://poukinasvetitestarci.blogspot.com/2024/06/blog-post_98.html
