САМООПРАВДУВАЊЕ (дедо Наум) (17.11.2018 10:23)

Страшна е потребата на човекот да се самооправдува;

за мене, дури најпогубната појава од сите гревовни појави во човековиот душевен и ментален свет.

Самооправдувањето е главна карактеристика на паднатиот човек, на неговиот паднат ум.

И самиот пад на човекот не се случи со земањето на забранетиот плод, туку токму со самооправдувањето:

„жената, која Ти ми ја даде, ме прелажа“, како и: „змијата ме измами, и јас јадев” (види: 1 Мој. 3, 12–13).

Самооправдувањето, поврзано со осуда на другиот, а најчесто е така, е моментално отпаѓање од Бог.

Самооправдувањето го обесмислува целиот христијански психотерапевтски метод – петте контролни точки (ПКТ), преку кои се надминува секое можно искушение.

Доколку го осудиш другиот, го оневозможуваш целиот психотерапевтски процес:

не можеш ништо да прифатиш како дар Божји,

не можеш да Му заблагодариш на Бог за сè, не можеш а да не покажеш дека си во искушение, и не можеш да го искористиш искушението како подлога за молитвено всебевраќање и преобразување.

Самооправдувањето е одрекување од Богочовекот Христос како наш урнек,

одрекување од Божјата правда за себе и за светот,

и воведување нов критериум – паднатиот човек и неговата правда кои се – ништо друго, туку враќање на злото со зло.

Самооправдувањето, поврзано со осудувањето на другите, е најпрепознатлив знак на духот на антихристот.

Самооправдувањето е воведување на демонот како критериум на нашиот живот.

Самооправдувањето е привремен прекин на протокот на Божјата благодат во нас, додека осудувањето на другите е директно отпаѓање од Бог.

Самооправдувањето е патот до пеколот и врата на вечниот пад.

Митрополит струмички Наум