Патот на покајанието...

Патот на покајанието

На почетокот на покајанието, преовладува тагата, но наскоро сфаќаме дека во нас влегува енергија на нов живот, што предизвикува чудесна промена на умот.

Ова движење кон покајание се појавува како откривање на Бога на љубовта. Величествениот лик на Првосоздадениот Човек е појасно исцртан пред нашиот дух.

Гледајќи ја оваа убавина, откриваме каква ужасна промена претрпела во нас првобитната идеја на Создателот за нас.

Благодатта на покајанието ни го открива образот на Синот Божји. О, колку е болен овој пат! Огнен меч ни го прободува срцето.

И како можеме да зборуваме за ужасот што го чувствуваме тогаш? И како можеме да го опишеме овој чин на наше повторно создавање од Бога? Сликата на Единородниот и едносуштен со Отецот, Синот и Словото разгорува во нас силна желба да бидеме слични на Него во сè.

И повторно се наоѓаме во парадоксална положба: Страдаме, но со поинаква болка, онаа што претходно ни беше непозната. Болката е таа што нè инспирира, не убива. Во него коегзистира несоздадената моќ. Влегуваме во Божествената бесконечност. Остануваме воодушевени од сите настани што ни се случуваат. Неговата величина нè надминува нас.

Се повлекуваме кога го сфаќаме ова, но во исто време Бог доаѓа да нè прегрне, како Таткото во Евангелскиот пасус. Стравот и ужасот исчезнуваат, отстапувајќи место на присуството Божјо.

Отецот нè облекува со скапоцени облеки, нè украсува со небесни дарови, од кои најдобриот е љубовта што сè покрива.

Првата болка на нашето покајание се претвора во радост и сладост на љубовта. Сега љубовта добива нова форма: сочувство кон секое суштество на кое му недостасува Божествената Светлина.

Возбудата е голема, а уште повеќе затоа што почнуваме да ја разбираме Божјата волја, се гледаме себеси на патот на Божјиот сопствен творечки пат.

Соработувавме со Него за нашето закрепнување од падот и деформацијата и за да нè направи Негови соработници, на Неговата нива. Ова е патот на нашето преродување во Духот преку покајание.

Свети Софрониј Сахаров