Солза што ја чисти душата
Во длабокиот мир на скитот, една вечер монахот Арсениј седна пред својата ќелија и го гледаше зајдисонцето.
Неговите стари раце, со лузни од работа и молитва, држеле дрвена бројаница.
Молчеше, слушајќи ја тишината која всушност беше полна со живот – шепотот на ветрот, песната на птиците, шумолењето на лисјата.
Неговиот ум беше мирен, но неговото срце почувствува тежина што дури и молитвите не можеа секогаш да ја отстранат.
Таа ноќ, додека небото беше покриено со ѕвезди и сведочеше за вечноста, на отец Арсениј му пријде еден млад човек.
Лицето му беше исплашено, а рацете му трепереа.
Тоа беше Лука, човек кој беше осуден од целото село за неговите постапки.
Крадеше, лажеше и носеше товар што никој не сакаше да го разбере или сподели.
Отец, шепна Лука, изгубен сум.
Цел свет ме мрази, а јас се презирам себеси.
Во мене веќе нема ништо добро.
Арсениј благо го погледна и рече:
Седни сине, кажи ми што те мачи.
Лука почна да зборува за својот живот - за стравот што го имаше, за сиромаштијата што го натера да прави зли дела, за празнината што не можеше да ја исполни со никакви задоволства.
Додека зборуваше, почнаа да му течат солзи од очите, а потоа, речиси неочекувано, се расплака како дете.
Монахот молчеше.
Не судеше, не прашуваше, само чекаше Лука да заврши.
А кога младиот човек ги подигна црвените очи и го погледна, отец Арсениј рече:
Сине, го гледаш ли ова дрво пред ќелијата, неговите плодови се слатки, но за да стане такво, потребно е време, сонце и дожд.
Така е и со човечката душа. Секоја солза што ќе ја пролеете во искрено каење е како капка од тој дожд.
Тоа не е само чистење на вашето минато, тоа е подготовка на теренот за нови плодови.
Лука молчеше, не знаејќи што да каже.
Не осудувајте никого, дури ни себеси, продолжи Арсениј. Кој си ти да одредиш кој е изгубен, а кој спасен? Господ ги гледа твоите солзи и го препознава твоето срце во нив.
Човек кој може да плаче за своите гревови е поблиску до спасение отколку оној што ги осудува другите мислејќи дека е безгрешен.
Тогаш Арсениј ја раскажа приказната за ангелите кои му донесоа дарови од земјата на Господа.
Кога заврши, Лука испушти длабока воздишка.
Значи, има надеж за мене? праша тој, како првпат да почувствува светлина во темнината.
Има надеж за секој што ќе пролее солза за своите гревови, одговорил монахот.
Солзите се твојата молитва кога зборовите не можат да ја изразат болката. А воздржувањето од осудување е дар што си го даваш себеси и на другите.
Зашто, кој знае да запре збор или дело, прави поголема милост од оној што дели злато.
Лука остана во скитот таа ноќ, а наутро замина како друг човек. Не го промени веднаш животот, само почна да верува.
Со текот на времето, тој стана човек кого луѓето престанаа да го осудуваат.
Не затоа што го заборавија, туку затоа што со своите постапки покажа дека покајанието вроди со плод.
Отец Арсениј често велеше дека тишината е поголем подвиг од многу зборови.
Кога ќе те навредат, би рекол: гризај си го јазикот.
Кога ќе видите грешник, молете се наместо да покажувате со прст. Затоа што тој што покажува со прст заборава дека три прста покажуваат кон него.
И секој што доаѓаше кај него со солзи си заминуваше со мир во срцето. Затоа што сфатил дека солзите се првиот чекор кон радоста.
Ниту една осуда не можеше да го направи она што можеше една солза - да ја измие душата и да го отвори патот кон Господа.
Оваа приказна нека не потсети на секој од нас дека никогаш не знаеме кога ќе дојде нашиот момент за покајание. Ниту еден човек не е изгубен додека може да плаче и да се моли.
А една солза, колку и да изгледа мала има моќ да го промени небото.
Source: https://poukinasvetitestarci.blogspot.com/2024/11/blog-post_98.html
