Трпение, дете мое
Знаете, често се сеќавам на тоа чувство кога навистина ви треба нешто - некој збор, некоја рака, некој знак дека сè ќе биде во ред - и сè изгледа толку далеку, речиси невозможно. Како цел свет да те остави да чекаш.
И признавам, не знаев секогаш да чекам. Не секогаш имав трпение. Често грешев, мислејќи дека молчењето е доказ дека нема ништо. Но, подоцна, кога научив да слушам, сфатив дека во таа тишина живее Божјиот одговор.
Еднаш бев во ситуација кога викнав: Боже, сега ми треба! Не утре, не за еден месец, туку сега! Ништо, освен таа тишина. И тогаш, по многу денови, месеци, кога веќе донекаде се откажав од таа надеж, нешто се случи. Не како што замислував, туку онака како што требаше да биде.
Тогаш сфатив - Господ знае. Тој знае колку ти е тешко. Тој знае што ви треба. Но, понекогаш не ви дава одговор веднаш, не затоа што не ве слуша, туку затоа што подготвува нешто поголемо. А знаеш што е најтешко? Да веруваш во тоа додека чекаш.
Ако сега ти кажам: Трпение, чедо мое, не го велам затоа што е лесно, туку затоа што е потребно. Можеби рацете што те сакаат сега не можат да те држат. Можеби некој што би ви дал сè, нема способност. Но, тоа не значи дека сте заборавени. Тоа значи дека Бог прави нешто зад завесата на животот, нешто што ќе ви биде јасно еден ден.
Се што барам е да веруваш. Не за мене, не за луѓето околу тебе, туку за Него. Затоа што јас бев таму каде што си сега. И можам да ви кажам - трпение не е само чекање, туку живеење со вера дека она што доаѓа вреди секој ден на чекање.
Source: https://poukinasvetitestarci.blogspot.com/2024/12/blog-post_78.html
