Во звуците на снегот
Снегот не престануваше. Сè беше облечено во бело. И таа седи на белиот тротоар , дебело облечена. Нејзините чизми се изгубени од висината на снегот.
Нејзината капа сега ја изгуби својата боја. Веројатно беше црвена, но сега се е бело. Нејзините црвените образи даваат знаци на живот.
Што прави таа таму? Што чека? Ништо не циркулира. Нема автомобили, без луѓе. Сите ''мртви'' , чекајќи да воскреснат со неколку сончеви зраци. Сè е на чекање, освен таа.
Не се затворила во соба, не се криела под покривката на креветот.
Таа е надвор од својата куќа, на студениот време и чека.
Тоа беше тој ден пред една година кога нејзиниот син излегол надвор да си игра на снегот. Беше тој ден пред една година кога однадвор се слушна врева додека готвеше.
Тоа беше тој ден пред една година кога нејзиниот син го обои снегот во виолетова боја.
И таа стои таму денес. Надвор. Во снегот. Чекајќи да ги слушне последните зборови на нејзиното малечко, да ја почувствува топлината на неговата насмевка на студ.
Што прави таа таму? Што чека? Ништо не циркулира. Нема автомобили, без луѓе. Сите ''мртви'' , чекајќи да воскреснат со неколку сончеви зраци. Сè е на чекање, освен таа.
Не се затворила во соба, не се криела под покривката на креветот.
Таа е надвор од својата куќа, на студениот време и чека.
Тоа беше тој ден пред една година кога нејзиниот син излегол надвор да си игра на снегот. Беше тој ден пред една година кога однадвор се слушна врева додека готвеше.
Тоа беше тој ден пред една година кога нејзиниот син го обои снегот во виолетова боја.
И таа стои таму денес. Надвор. Во снегот. Чекајќи да ги слушне последните зборови на нејзиното малечко, да ја почувствува топлината на неговата насмевка на студ.
Времето одминува. Сама. Снегот не престана да паѓа. Сега е целосно покриена. Неподвижна. Ги гледате само нејзините очни капаци како се отвораат и затвораат овде-онде.
И таму во тишината. Таму во апсолутното бело, каде што дури и звукот се движи поинаку, како да почувствува човечки чекори. Чувствува како се поблиску и поблиску, но таа не мрда. Како статуа во снег, нејзиниот превез фиксиран на нејзината цел.
Од спротивниот тротоар се движи човек. Тој поминува покрај неа. Тој не ја виде. Не може да ја види. Во раката држи букет од седум црвени рози. По неколку метри застанува. Гледа лево-десно. Како да е изгубен. Како да бара нешто.
Се движи нервозно. Слегува од тротоарот на улица.
Таа го гледа неподвижно.
Човекот го прекинува секое движење. Тој веќе не може да гледа лево и десно. Тој не го бара тоа што сакаше да го најде. Престанува. Неговото лице гледа во земјата. Тој стои некое време. Тој клекнува. Има многу снег, студот е неподнослив.
Таа го гледа. Ја заборавила сопствената цел, сконцентрирана е што прави овој човек. Кој е тој? Што бара?
Клекнувајќи, го става букетот надолу. Со двете раце почнува да собира снег. Почнува да прави снешко. Таа сега разбира. Помина некое време, но таа не може да го заборави. Очите и се насолзуваат, устата и трепери. Сака да вреска, сака да вреска од болка, сака да го удри, да го прегрне, да плаче со него.
Човекот го направил снешкото ставајќи го прекрасниот букет до него.
Тогаш му се скрши срцето. Наведнат, очите му се насолзија, тупаниците изгубени во длабочината на белиот пат.
Тогаш жената му пријде како снежен дух. Тогаш по една година нивните очи повторно се сретнаа. Тогаш кога нивната песна на болка стана прегратка на простување, на мајката која го загуби своето дете и на човекот кој го испрати пред една година во рајските дворови.
И таму во тишината. Таму во апсолутното бело, каде што дури и звукот се движи поинаку, како да почувствува човечки чекори. Чувствува како се поблиску и поблиску, но таа не мрда. Како статуа во снег, нејзиниот превез фиксиран на нејзината цел.
Од спротивниот тротоар се движи човек. Тој поминува покрај неа. Тој не ја виде. Не може да ја види. Во раката држи букет од седум црвени рози. По неколку метри застанува. Гледа лево-десно. Како да е изгубен. Како да бара нешто.
Се движи нервозно. Слегува од тротоарот на улица.
Таа го гледа неподвижно.
Човекот го прекинува секое движење. Тој веќе не може да гледа лево и десно. Тој не го бара тоа што сакаше да го најде. Престанува. Неговото лице гледа во земјата. Тој стои некое време. Тој клекнува. Има многу снег, студот е неподнослив.
Таа го гледа. Ја заборавила сопствената цел, сконцентрирана е што прави овој човек. Кој е тој? Што бара?
Клекнувајќи, го става букетот надолу. Со двете раце почнува да собира снег. Почнува да прави снешко. Таа сега разбира. Помина некое време, но таа не може да го заборави. Очите и се насолзуваат, устата и трепери. Сака да вреска, сака да вреска од болка, сака да го удри, да го прегрне, да плаче со него.
Човекот го направил снешкото ставајќи го прекрасниот букет до него.
Тогаш му се скрши срцето. Наведнат, очите му се насолзија, тупаниците изгубени во длабочината на белиот пат.
Тогаш жената му пријде како снежен дух. Тогаш по една година нивните очи повторно се сретнаа. Тогаш кога нивната песна на болка стана прегратка на простување, на мајката која го загуби своето дете и на човекот кој го испрати пред една година во рајските дворови.
Снегот паѓаше врз нив. И двајцата клекнати пред снешкото. Прегрнати. Простено. Да се пее некролог во тишина, сред звуците на снегот.
„Имаше само седум...“.
„Имаше само седум...“.
Архимандрит Павлос Пападопулос
Source: https://poukinasvetitestarci.blogspot.com/2024/12/blog-post_12.html
