Луѓето вообичаено плачат поради последиците од својот грев, наместо поради причините.
Кога би заплакале поради причините, тие би престанале да плачат поради самите себе, а би заплакале за спасението на целиот свет.
Луѓето место превентивно, плачат од мака;
а колку ќе беше добро ако солзите им беа барем лек, ако беа од покајание.
Превентивниот плач е плач од самопознание; и обратно – непознавањето на себеси носи плач од очајание. Оној што го краси самопознание, нема потреба да плаче за себе.
Исцелениот ум се грижи за спасението на сите, а болниот само за самиот себе – и тоа напразно.
Што се однесува до Апокалипсата, не знам како некои мислат дека ќе ја избегнат.
Ако не општата, секој ќе ја доживее личната; тежината ќе биде според силите. Нема како да се избегне.
Богочовекот Христос го живее животот на секој еден од нас поединечно и секој еден од нас го живее Неговиот живот.
Никој од нас нема да избегне страдање, крст, смрт и воскресение, но едни ќе воскреснат за живот, а други за суд – кој како сака.
Никој да не ве плаши со нешто што е неизбежно и никој да не ве плаши со нешто чиј крај е Христос.
Ние, во православната вера, го очекуваме со радост тој бескраен Крај.
Source: https://pokajanie.mk/2025/04/05/za-plachot-mitropolit-naum/
