Дали некогаш сте помислиле дека кога се молите да се случи чудо, ако не се случи, можеби и тоа е чудо?
Дали Бог конечно го прави своето чудо понекогаш кога ни одговара или кога молчи?
Не е чудо тоа што го сакаме да се случи или да се случи онака како што ние го гледаме. Чудо е Божјата волја да се изврши во нашите животи.
Се разбира, Божјата перспектива е различна од перспективата на човекот.
Конечно, таму се покажува нашата доверба во Бога, кога Тој ни вели не и наместо да го испрашуваме или хулиме, велиме: „Нека е благословен“.
Чудо е да се сретнам со Него, да го видам, да го доживеам како љубовта во мојот живот.
Текот на средбата е секогаш крстовиден. Зошто? Затоа што покажува колку Го сакаме, кога можеме да носиме макар и малку од она што Тој го носел.
Во Црквата едно е најголемото чудо што опфаќа сè. Покајанието.
Ова е царската облека за влез во Царството Небесно...
Покајание... Движењето на обновувањето кога ќе сфатам дека сум ја предал Неговата љубов.
Отец Спиридон Скутис
Source: https://poukinasvetitestarci.blogspot.com/2024/12/blog-post_44.html
