† Господе Исусе Христе, Сине Божији, помилуј ме мене грешниот †
Доволно ми е да знам дека си тука...
Молитвата не е долг список на барања до Бога. Не се молам само кога сакам нешто или кога се плашам од нешто. Првенствено, се молам да зборувам со Бога. Тоа е мојата љубов и мојата страст. Разговарам со него и Тој ми зборува мене, го гледам и Тој ме гледа, и кога оваа врска ќе напредува, немам ни потреба да разговарам со него, сè додека сме заедно во истиот простор на тишина. Што да се каже кога љубовта кажува сè. Кога чувствуваш, не зборуваш. Кога сакаш, нема потреба да објаснуваш. Другиот знае, го чувствува она што го чувствуваш ти за него. Кога многу те сака, знае што сакаш пред да му го кажеш тоа. Затоа Свети Исак вели, во Царството Божјо јазикот што ќе го зборуваме ќе биде тишина. Да. Бидејќи ќе зборуваме со љубов, па затоа не се потребни зборови. Сè ќе биде Присуство, чувство на длабока исполнетост.
Но, овде на оваа земја, во светот во кој живееме, доживуваме болка, тешкотии и искушенија. Нашата сила се крши, нашите надежи се распаѓаат. Нашата душа се затемнува и ѝ треба светлина. Треба да разговараме, да споделуваме, да комуницираме со нашите страдања и таги. Чувствителниот Свети Григориј Богослов велел: „Деца, зборувајте, зборувајте дури и ако е во воздух...“. Кажи му на Бога што те мачи, што те боли... Да. Бог сака да му кажеме сè, Тој знае дека ни е потребен.
Еднаш, една млада девојка го загуби својот сопруг. И тој е младо момче. Борба против ракот. Таа се кај отец Ананија Кустенис. Тој ѝ вели: „Дојди веднаш тука, те чекам...“ Таа отиде кај него. Штом ја виде, ја прегрна, ѝ дозволи да плаче, да вика, и тој плачеше со неа. Потоа ја сврте кон ликот на Христос и ѝ рече на свој начин: „Остави му се... кажи му што те мачи, кажи ги своите поплаки, Тој е жив и Те слуша, искажи ја својата тага...“.
Таква е врската со Бога, жива. Сакаме и се бориме, наоѓаме и губиме, понекогаш тоа нè пушта, а понекогаш нè враќа. Но, дефинитивно е секогаш со нас, особено кога не го чувствуваме.
Значи, молитвата е првенствено однос со Бога, потоа пофалба и благодарност, потоа исповед, празнење, разговор и споделување со Христос на сите наши страдања и проблеми, а на крајот од неа велиме: „Прави што сакаш“. Го сакам ова, но не знам дали е во мој најдобар интерес, ако ми треба, знаеш, Ти ми го даваш она што навистина ми треба. Кој друг би знаел навистина знае што ми треба? .Само едно знам, Христе мој, дека далеку од тебе сум студен и се чувствувам осамен, тажен и напуштен. Само во Твојата прегратка се чувствувам топло. Затоа прегрни ме за да не ме изгубиш.. Доволно ми е да знам дека си тука, дури и ако не Те гледам секогаш, доволно ми е да Те почувствувам...“
Отец Хараламбос Пападопулос
† Господе Исусе Христе, Сине Божији, помилуј ме мене грешниот †
Молитвата не е долг список на барања до Бога. Не се молам само кога сакам нешто или кога се плашам од нешто. Првенствено, се молам да зборувам со Бога. Тоа е мојата љубов и мојата страст. Разговарам со него и Тој ми зборува мене, го гледам и Тој ме гледа, и кога оваа врска ќе напредува, немам ни потреба да разговарам со него, сè додека сме заедно во истиот простор на тишина. Што да се каже кога љубовта кажува сè. Кога чувствуваш, не зборуваш. Кога сакаш, нема потреба да објаснуваш. Другиот знае, го чувствува она што го чувствуваш ти за него. Кога многу те сака, знае што сакаш пред да му го кажеш тоа. Затоа Свети Исак вели, во Царството Божјо јазикот што ќе го зборуваме ќе биде тишина. Да. Бидејќи ќе зборуваме со љубов, па затоа не се потребни зборови. Сè ќе биде Присуство, чувство на длабока исполнетост.
Но, овде на оваа земја, во светот во кој живееме, доживуваме болка, тешкотии и искушенија. Нашата сила се крши, нашите надежи се распаѓаат. Нашата душа се затемнува и ѝ треба светлина. Треба да разговараме, да споделуваме, да комуницираме со нашите страдања и таги. Чувствителниот Свети Григориј Богослов велел: „Деца, зборувајте, зборувајте дури и ако е во воздух...“. Кажи му на Бога што те мачи, што те боли... Да. Бог сака да му кажеме сè, Тој знае дека ни е потребен.
Еднаш, една млада девојка го загуби својот сопруг. И тој е младо момче. Борба против ракот. Таа се кај отец Ананија Кустенис. Тој ѝ вели: „Дојди веднаш тука, те чекам...“ Таа отиде кај него. Штом ја виде, ја прегрна, ѝ дозволи да плаче, да вика, и тој плачеше со неа. Потоа ја сврте кон ликот на Христос и ѝ рече на свој начин: „Остави му се... кажи му што те мачи, кажи ги своите поплаки, Тој е жив и Те слуша, искажи ја својата тага...“.
Таква е врската со Бога, жива. Сакаме и се бориме, наоѓаме и губиме, понекогаш тоа нè пушта, а понекогаш нè враќа. Но, дефинитивно е секогаш со нас, особено кога не го чувствуваме.
Значи, молитвата е првенствено однос со Бога, потоа пофалба и благодарност, потоа исповед, празнење, разговор и споделување со Христос на сите наши страдања и проблеми, а на крајот од неа велиме: „Прави што сакаш“. Го сакам ова, но не знам дали е во мој најдобар интерес, ако ми треба, знаеш, Ти ми го даваш она што навистина ми треба. Кој друг би знаел навистина знае што ми треба? .Само едно знам, Христе мој, дека далеку од тебе сум студен и се чувствувам осамен, тажен и напуштен. Само во Твојата прегратка се чувствувам топло. Затоа прегрни ме за да не ме изгубиш.. Доволно ми е да знам дека си тука, дури и ако не Те гледам секогаш, доволно ми е да Те почувствувам...“
Отец Хараламбос Пападопулос
Молитвата не е долг список на барања до Бога. Не се молам само кога сакам нешто или кога се плашам од нешто. Првенствено, се молам да зборувам со Бога. Тоа е мојата љубов и мојата страст. Разговарам со него и Тој ми зборува мене, го гледам и Тој ме гледа, и кога оваа врска ќе напредува, немам ни потреба да разговарам со него, сè додека сме заедно во истиот простор на тишина. Што да се каже кога љубовта кажува сè. Кога чувствуваш, не зборуваш. Кога сакаш, нема потреба да објаснуваш. Другиот знае, го чувствува она што го чувствуваш ти за него. Кога многу те сака, знае што сакаш пред да му го кажеш тоа. Затоа Свети Исак вели, во Царството Божјо јазикот што ќе го зборуваме ќе биде тишина. Да. Бидејќи ќе зборуваме со љубов, па затоа не се потребни зборови. Сè ќе биде Присуство, чувство на длабока исполнетост.
Но, овде на оваа земја, во светот во кој живееме, доживуваме болка, тешкотии и искушенија. Нашата сила се крши, нашите надежи се распаѓаат. Нашата душа се затемнува и ѝ треба светлина. Треба да разговараме, да споделуваме, да комуницираме со нашите страдања и таги. Чувствителниот Свети Григориј Богослов велел: „Деца, зборувајте, зборувајте дури и ако е во воздух...“. Кажи му на Бога што те мачи, што те боли... Да. Бог сака да му кажеме сè, Тој знае дека ни е потребен.
Еднаш, една млада девојка го загуби својот сопруг. И тој е младо момче. Борба против ракот. Таа се кај отец Ананија Кустенис. Тој ѝ вели: „Дојди веднаш тука, те чекам...“ Таа отиде кај него. Штом ја виде, ја прегрна, ѝ дозволи да плаче, да вика, и тој плачеше со неа. Потоа ја сврте кон ликот на Христос и ѝ рече на свој начин: „Остави му се... кажи му што те мачи, кажи ги своите поплаки, Тој е жив и Те слуша, искажи ја својата тага...“.
Таква е врската со Бога, жива. Сакаме и се бориме, наоѓаме и губиме, понекогаш тоа нè пушта, а понекогаш нè враќа. Но, дефинитивно е секогаш со нас, особено кога не го чувствуваме.
Значи, молитвата е првенствено однос со Бога, потоа пофалба и благодарност, потоа исповед, празнење, разговор и споделување со Христос на сите наши страдања и проблеми, а на крајот од неа велиме: „Прави што сакаш“. Го сакам ова, но не знам дали е во мој најдобар интерес, ако ми треба, знаеш, Ти ми го даваш она што навистина ми треба. Кој друг би знаел навистина знае што ми треба? .Само едно знам, Христе мој, дека далеку од тебе сум студен и се чувствувам осамен, тажен и напуштен. Само во Твојата прегратка се чувствувам топло. Затоа прегрни ме за да не ме изгубиш.. Доволно ми е да знам дека си тука, дури и ако не Те гледам секогаш, доволно ми е да Те почувствувам...“
Отец Хараламбос Пападопулос
Comments
Post a Comment
Напиши коментар