ДУХОВНАТА ВОЈНА НА ХРИСТИЈАНИТЕ
Нашата духовна битка не е против телото и крвта, според Апостол Павле, туку против кнежевствата и силите на темнината на овој век, затоа истиот Апостол нè советува да го облечеме духовното оружје кое е оклоп на праведноста (Еф. 6:14). Свети Ефрем Сирин вели дека покрај правдата треба да се облечеме во оклоп и совршена љубов кон Бога и ближниот, што ни помага да не се сопнуваме. Затоа што љубовта е долготрпелива, се користи, не е љубоморна, љубовта никогаш не престанува“ (1.Кор.13 : 4-8).
Друго духовно оружје во војната против мрачните сили е да ги подготвиме нашите стапала да одиме „во приправност да благовестите мир“ (Еф. 6:15) .
Свети Ефрем Сирин ја објаснува оваа духовна облека како понизување, наведувајќи го како пример. Пророкот Давид кој рекол: Јас сум црв, а не човек (Пс. 21,:6).
Што носи голема утеха во периодите и искушенијата на животот. Тогаш истиот Светител вели дека војникот Христов мора да се огради со Светиот Крст, запечатувајќи ги сите свои членови и своето срце. Наместо лак, на борците Христови мора да им бидат испружени рацете во молитва. Ако во моментот на молитвата мислите ни се расфрлаат, тогаш личиме на слепиот или невешт стрелец, кој го истегнува лакот, но поради оштетувањето на очите и неговото неискуство, неговите стрели не можат да стигнат до својата цел или ѕверот што тој сака да го убие. Наместо мечеви, борбениот монах или христијанин мора да има страв од Бога, кој како меч со две острици ја пресекува злата желба. Наместо труба, тој мора да го има Светото писмо. Како што трубата, кога ја дува, ги собира војниците, така и Светото Писмо ги собира нашите помисли кон стравот Божји, бидејќи помислите се тие што ја прават борбата против невидливите непријатели. Свети Исак Сирин ни вели: Кога ќе ви се расее умот, ангажирајте се повеќе со читање отколку со молитва.
Што носи голема утеха во периодите и искушенијата на животот. Тогаш истиот Светител вели дека војникот Христов мора да се огради со Светиот Крст, запечатувајќи ги сите свои членови и своето срце. Наместо лак, на борците Христови мора да им бидат испружени рацете во молитва. Ако во моментот на молитвата мислите ни се расфрлаат, тогаш личиме на слепиот или невешт стрелец, кој го истегнува лакот, но поради оштетувањето на очите и неговото неискуство, неговите стрели не можат да стигнат до својата цел или ѕверот што тој сака да го убие. Наместо мечеви, борбениот монах или христијанин мора да има страв од Бога, кој како меч со две острици ја пресекува злата желба. Наместо труба, тој мора да го има Светото писмо. Како што трубата, кога ја дува, ги собира војниците, така и Светото Писмо ги собира нашите помисли кон стравот Божји, бидејќи помислите се тие што ја прават борбата против невидливите непријатели. Свети Исак Сирин ни вели: Кога ќе ви се расее умот, ангажирајте се повеќе со читање отколку со молитва.
Покрај духовните оружја што ги спомнавме досега, потребни ни се уште четири.
Тоа се:
1) Никогаш немојте да имате доверба во себе. Пророкот Исаија вели: Тешко им на оние, кои се мудри во своите очи и разумни пред самите себеси (5:21) а Апостол Павле нè учи на истото: бидете едномислени (Рим. 12:16). Затоа, првата задача во нашата духовна борба е да ја спознаеме нашата слабост и нашата ништожност.
1) Никогаш немојте да имате доверба во себе. Пророкот Исаија вели: Тешко им на оние, кои се мудри во своите очи и разумни пред самите себеси (5:21) а Апостол Павле нè учи на истото: бидете едномислени (Рим. 12:16). Затоа, првата задача во нашата духовна борба е да ја спознаеме нашата слабост и нашата ништожност.
2) Да се има надеж и доверба само во Бога. Оваа совршена доверба во Бог се заснова на четири причини, особено:
- Имаме доверба во Бога, бидејќи Тој е Семоќен, ни нуди сè што е корисно за нашето спасение и ни помага насекаде и во секое време.
- Имаме доверба во Бог затоа што Тој е Сезнаен и знае што се случува и што ќе се случи во нашите животи.
- Да веруваме во Бога затоа што Тој е Седобар и нè љуби со неопислива љубов, секогаш подготвен да ни помогне.
- Кој се надева на Бога, нема да се засрами.
3)Третото оружје е неизмерното трпение.
4) Четвртото и последното оружје е непрестајната молитва: Радувајте се секогаш, молете се непрестајно (1. Сол. 5:17).
Бидејќи војната што ја водиме е жестока, потребно е претходно да научиме какви доблести мора да имаме за чувар на нашата душа.
Нептискиот отец Исихиј од Ерусалим ни вели: Оној што води внатрешна војна мора постојано да има четири оружја:
Бидејќи војната што ја водиме е жестока, потребно е претходно да научиме какви доблести мора да имаме за чувар на нашата душа.
Нептискиот отец Исихиј од Ерусалим ни вели: Оној што води внатрешна војна мора постојано да има четири оружја:
- смирение
- будност или внимание
- побивање и
- молитва.
Со првата доблест се победува гордиот ѓавол, кој го мрази смирението, во чија помош е Христос кој ги мрази гордите. Со претпазливост, тој забранува каква било помисла, дури и добра, да влезе во срцето. Со побивањето, тој навреме го оттргнува злото од помислата од нејзиниот обид да влезе во срцето, бидејќи со проникливоста што ја поседува борецот однапред ја знае помислата што доаѓа. Со молитва го повикува Господа за помош и тогаш борецот ќе види дека имагинарниот непријател е расеан како ветер при слушањето на обожуваното Име Христово. На друго место истиот Отец вели: Кој нема молитва чисто од калкулации, нема моќно оружје за борба. А молитвата ја нарекувам работата што непрестајно се врши во длабочините на неговото срце со повикување на Божественото Име Христово, поради што непријателот, борејќи се во тајност, е поразен и изгорен.
Старец Арсениј Бока
Source: https://poukinasvetitestarci.blogspot.com/2024/11/blog-post_96.html
