Свештеник Јани Мулев

Многумина со огорченост се сеќаваат на детските години, на празниците, бидејќи токму на Прочка, Велигден, Божик, за време на домашната слава, родителите како да полудуваат и од толку многу кавги и расправии исчезнува радоста од домот, и празникот наместо да биде славење, преминува во измачување. Ова се случува и кај црковните и кај нецрковните луѓе. Старец Пајсиј ни објаснува дека во манастирите, пред храмовата слава, речиси секогаш монасите/монахињите се караат помеѓу себе, толку многу што празничната радост сосема исчезнува. Истото се случува и кај брачните луѓе за време на домашната прослава на празниците. Тој вели дека ѓаволот се замешува на секој празник, за да предизвика кавга, да направи раздор, и да исчезне радоста која ја носи празникот.

Векот во кој живееме се одликува со осаменост, тага, очај, неспособност за дружба и љубов, со многу психички болести, а сите овие страсти и слабости ѓаволот ги користи и преку нив нѐ наведува на грев. Иако предлозите за грев се од ѓаволот, сепак одлуката за грев е наша, затоа наша е и вината. Ако ѓаволот беше виновен за сѐ, тогаш зошто постои исповедта и покајанието, зошто тогаш да се исповедаме кај свештеникот? Токму постоењето на исповедта е потврда дека ѓаволот нѐ наведува на грев, но одлуката за грев е наша, и затоа ние одиме на исповед, и ние добиваме простување. Денес сѐ повеќе има луѓе со слаби нерви, со раздразливост, па затоа и во Црквата може да се сретнат луѓе со невротична религиозност, кои со тензии и напнатост го живеат животот, со многу кавги и расправии, и децата кои се воспитани во таков дух, кои од своите родители не виделе радост и срдечност во верата, таквите најчесто завршуваат надвор од Црквата, бидејќи ниту виделе, ниту почувствувале нешто што би ги привлекло да бидат дел од Црквата.
Верата не се живее во грч, стегнато, Бог не е збир од правила кои треба да ги исполниме, за да избегнеме казна. Бог е љубов и тоа е начинот на живеење во Црквата, тоа е она што нѐ поврзува сите во едно Тело Христово. Тешко е да се ослободиме од веќе востановената световна матрица во умот, но ако тоа не го направиме, никогаш нема да стекнеме Ум Христов, и никогаш нема да бидеме вистински христијани. А децата Божји, христијаните, се познаваат по тоа што не грешат, и имаат љубов помеѓу себе. Нервозата, гневот, лутината да ги оставиме, да си ја смириме гордоста, за да примиме благодат, па таа благодат да нѐ води, просветлува и осветува и уште овде да нѐ направи жители на рајот. Дури тогаш празниците ќе бидат навистина празници.