Митрополитот Струмички г. Наум: „Зошто овој род бара знак – за да поверува?"

Божествена Литургија во Велјуса (14.01.2025 21:40)

На празникот на Обрезанието Господово и свети Василиј Велики, Митрополитот Струмички г. Наум отслужи Божествена Литургија во параклисот „Свети апостол Павле и свети Григориј Палама“, во манастирот „Воведение на Пресвета Богородица Елеуса“, Велјуса. По Литургијата се прекрши и питата со парички во спомен на чудото што го направи свети Василиј Велики.

Во беседата на Литургијата Владиката се обрати со следните зборови:

      „Зошто овој род бара знак – за да поверува? Од времето кога Богочовекот Христос ги изговори овие зборови, па до денес, ништо не е променето. И ние денес, исто така, бараме знак од Бог. А не гледаме дека всушност целата наша многу добро создадена природна околина е, не еден знак, туку безбројни знаци што Он ни ги дава и обезбедува постојано; и дење и ноќе: луѓето – нашите блиски, сонцето, месечината, планетите, ѕвездите, планините, долините, водите, воздухот, растенијата, животните, инсектите; и што ли уште не. Досегашното се однесува на практичната философија, на она што од Бог можеме да го видиме во природата – кога, веќе, не можеме да го видиме сето она што Христос го направи за нас. Но, најголемиот знак за нас треба да го видиме во подвигот на восогласувањето на нашиот живот со Христовиот и во личното познание на Бог! Ние го носиме Неговиот образ, според кој сме создадени, па со начинот на нашиот живот треба да го достигнеме и Неговото подобие, да се вподобиме на Него, да се бориме да имаме љубов слична на Неговата! Кога имаме таква намера и се трудиме во тој подвиг, Божјата благодат ни содејствува, а ние живееме и одиме во светлина. Во спротивно, ни содејствуваат демоните, поврзани со нашите страсти, и ние се наоѓаме во темнина – одголени од Божјата благодат. Каков поголем знак ни треба од ова? Ова ни го овозможува – природното созерцание. Барањето знак од небото е исто што и вкусувањето на забранетиот плод на Адам и Ева – магиски пристап кон животот. Барање на некој лесен, автоматски, магиски начин да дојдеме до Бог, да Го познаеме и да бидеме како богови; без градење на личносен однос и благодатна заедница со Бог! Но, личносниот однос бара самопожртвуваност, време, смирение, труд, давање... На оној што преку целиот свој живот само дава, каков знак му треба од Господ, какво чудо!? Тој не бара, ниту размислува за некакво чудо; тој дава. На фарисеите, како единствен знак што тие ќе го добијат, Христос им го спомнува знакот на пророкот Јона, односно Воскресението. Но, Воскресението на едните ќе им биде за живот, а на другите за суд – да не се надеваме многу на тој знак! Инаку, кога сега би можело и повеќепати да видиме воскресение и не знам какви чуда, тоа ништо нема да значи за нас – за нашата вера, за нашето познание на Бог; ако немаме изградено личен однос со Бог! Личносниот однос со Бог започнува со вера, не со знак; потоа ни се отвораат очите – да ги препознаваме и знаците“.